Όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου και εμπλεκόμενος σε πολλών ειδών επιχειρηματικές δραστηριότητες καθώς και στην πολιτική ανάλυση ένα πράγμα μου έκανε πάντοτε εντύπωση:
Το πόσο λίγο λαμβάνονται υπ’ όψιν τα προσωπικά χαρακτηριστικά του κάθε ανθρώπου στις αναλύσεις και τις εκτιμήσεις· κυρίως δε στον πολιτικό χώρο, επειδή εδώ επηρεάζονται οι ζωές πολλών ανθρώπων. Φυσικά αυτό έχει επίπτωση και στις προβλέψεις (επιτυχείς ή μη).
Συνηθίζουμε να σκεπτόμαστε με περίπλοκους τρόπους και να υποθέτουμε πως τα κίνητρα κάθε πολιτικού είναι υψηλά ή κάθε μεγάλος επιχειρηματίας είναι μέσα σε ένα γραφείο και δημιουργεί… τραστ, όπως παραστατικά αναφέρει ο Βασ. Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του, Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος για τους Γιόχαν, Φίσερ και Φράντς!
Κι όμως! Το μυαλό του Γιόχαν μπορεί να είναι “σφηνωμένο” μέσα στα πόδια της γυναίκας του τελευταίου οδηγού φορτηγού του, τον οποίο ζηλεύει αφόρητα για την τύχη του και αυτό να αντικατοπτρίζεται σε μια τυρρηνική και αρρωστημένη διοίκηση.
Ή το μυαλό του Φίσερ να είναι “σφηνωμένο’ στον ανταγωνιστή του Καρλ, ο οποίος αγόρασε σκάφος μισό μέτρο μεγαλύτερο από το δικό του και αυτό να του στερεί τον ύπνο και μαζί και τον ύπνο χιλιάδων υπαλλήλων του.
Τέλος το μυαλό του Φράντς μπορεί να είναι τόσο αρρωστημένο, ώστε να σκέφτεται μόνο πόσο μεγαλύτερο κακό θα κάνει σε όσο δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Τέλος πάρα πολλά, οφείλονται σε ένα καπρίτσιο είτε εγωισμού είτε ματαιοδοξίας.
Αλλά αντιληφθήκατε το πνεύμα μου φαντάζομαι πλήρως και δεν επεκτείνομαι περισσότερο.
Στην συντριπτική πλειοψηφία, αυτό το οποίο φαίνεται τόσο επίσημο, τόσο σοβαρό, τόσο… Μεγάλο, στην πραγματικότητα είναι ένα τίποτα· και οι σκέψεις των ανθρώπων αυτής της κατηγορίας είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ Χ 100.
Τι συμβαίνει τώρα με τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες δεν αξιολογούνται καθόλου, μα καθόλου ορθά, ως προς τις πραγματικές τους συνέπειες όσον αφορά τους ίδιους τους λαούς αλλά και τους άλλους;
Ο Πρόεδρος Τραμπ στην Ηνωμένες Πολιτείες και ο οποίος τόσο σκληρά κατηγορείται από γνωστούς και αγνώστους και από παντού θα είναι ένας ήρεμος πρόεδρος. Με βαθμό προσωπικής ματαιοδοξίας στο ύψος των ουρανοξυστών του δεν έχει να αποδείξει τίποτα άλλο πλέον.
Ίσως και να ήταν ένα προσωπικό στοίχημα με την σύζυγο του του Μελάνια, στην οποία να είχε κομπορρημονήσει κάποια στιγμή πως μπορεί να γίνει ΚΑΙ πρόεδρος. Και… κέρδισε! Κέρδισε και τα έχει όλα (όσον αφορά –προσοχή εδώ- σύμφωνα με τα ανθρώπινα υλικά κριτήρια): Πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας στον Κόσμο, πάμπλουτος, εκκεντρικός και με μία τουλάχιστον πανέμορφη σύζυγο (μην με κατηγορήσετε όμως πάλι για ανάρμοστα σχόλια, διότι αυτό αποτελεί κριτήριο στην κατηγορία αυτή και οι σύζυγοι πάμπολλες φορές νοούνται με τον πλέον υποτιμητικό και γλοιώδη τρόπο ως τρόπαια ή αντικείμενα, όπως τα αυτοκίνητα). Είναι όμως και σχετικά μεγάλος στην ηλικία, συνεπώς δεν έχει ανάγκη να ασχοληθεί τόσο πολύ και με τον νεαρό Μακρόν και την επίσης γοητευτική σύζυγο του (ισχύει επίσης το προηγούμενο μου σχόλιο). Τον κερδίζει κατά κράτος!
Ο Μακρόν από την άλλη πλευρά δεν έχει λόγους να φθονεί τον πρόεδρο Τραμπ. Οσοδήποτε υψηλά να κατοικεί ο εγωισμός του, μάλλον στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, έχει πάρα πολλά στοιχεία (για τον ίδιο εννοώ) και επί πλέον μία ηλικία κάτω των 40 ετών, ώστε με αυτή να μπορεί να εξισορροπεί την ανισορροπία σε σχέση με τον Πρόεδρο των Η.Π.Α., η οποία στην ουσία υφίσταται στην ισχύ των χωρών τους και την προσωπική τους περιουσία. Ναι αλλά και ο Μακρόν είναι ένας μορφωμένος πρόεδρος μίας Γαλλίας (πολύ μεγάλη τιμή και αυτή) και πάρα πολύ ευκατάστατος και ο ίδιος.
Και ερχόμαστε τώρα στην πάλαι ποτέ ένδοξη χώρα μας, της οποίας ο πρωθυπουργός της δεν έχει τίποτα από τα προηγούμενα χαρακτηριστικά. Ούτε πλούσιος είναι, ούτε διεθνή λάμψη διαθέτει, ούτε είναι και ο νεαρότερος, αφού πλέον υπάρχει ο Μακρόν, ούτε και διοικεί και μία τόσο μεγάλη οικονομικά ή στρατιωτικά τουλάχιστον χώρα, όπως οι Η.Π.Α. ή η Γαλλία!
Εδώ υπάρχει πρόβλημα!
Και επειδή η ματαιοδοξία ανεξαρτήτως μεγέθους χώρας στους ηγέτες συνήθως είναι στα ύψη, φυτρώνει στην καρδιά αυτός ο σπόρος ο καλός της αμαρτίας, ο οποίος ονομάζεται: “φθόνος”!
Και με την καγκελάριο της Γερμανίας και τον Υπουργό Οικονομικών της ίδιας χώρας δεν υφίσταται κάποιος λόγος φθόνου για προφανείς λόγους. Με τον γείτονα επίσης δεν υπάρχει, διότι ναι μεν η χώρα του είναι μία μεγάλη πρώην αυτοκρατορία, αλλά έχουμε και ένα άλλον πολιτισμό και μία άλλη θρησκεία και ανήκει αλλού.
Με τον Πρόεδρο Τραμπ επίσης για ανάλογους λόγους ο φθόνος δεν έχει νόημα (θα είχε εάν ο Τραμπ ήταν 35 ετών και τότε ξεχάστε τα όλα), αλλά δεν συμβαίνει αυτό (και αναπολήστε λίγο και την στάση του σώματος στον πρώην Πρόεδρο Ομπάμα κατά την διάρκεια της επίσκεψης του τελευταίου στην χώρα μας).
Ενώ με τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας;
Φυσικά ο Μακρόν ούτε καν έχει σκεφθεί αυτά τα πράγματα και ούτε πρόκειται (τώρα, μετά την πρώτη συνάντηση όμως), διότι ευρίσκεται σε προσωπική θέση τεραστίας ισχύος έναντι όλων των άλλων. Θα τα σκεπτόταν ενδεχομένως εάν είχαμε διαφορετικά παραδείγματα στην Μεγάλη Βρετανία ή την Γερμανία, δύσκολα όμως συμβαίνουν για τα έθνη αυτά, διότι έχουν άλλες δομές και κριτήρια· η Ιταλία είναι πιο κοντά στην Γαλλία σε αυτό το θέμα.
Και εάν υπήρχε και το ηθικό ανάστημα μίας συνεπούς και έντιμης στάσης στα όσα υποσχόταν και στα όσα πραγματοποίησε θα υπήρχε το ακλόνητο πλεονέκτημα του ήθους και της καθαρής στάσης. Τώρα όμως; Πως θα εξελιχθεί πρώτη συνάντηση και πως θα κινείται σε σχέση με τον νέο και ωραίο Μακρόν, ο οποίος παρεμπιπτόντως ακόμα στο κόμμα υπερτερεί, αφού έγινε πρόεδρος μίας Γαλλίας (!) χωρίς να διαθέτει ούτε έστω ένα 3%;
Λοιπόν! Αναμείνατε “in situ” επί του πεδίου (όπως σκεπτόμαστε εμείς οι μηχανικοί) πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις όχι μόνο σε σχέση με την Γαλλία αλλά και γενικότερα. Ίσως ξαφνικά κάποιο επαναστατικό πνεύμα “αναγεννηθεί’ μέσα από τις στάχτες των νέων μνημονίων, ώστε να επανέλθει η χαμένη λάμψη του Ιανουαρίου του 2015.
Ο λογαριασμός όμως πάλι θα είναι ημών των απλών πολιτών και φυσικά καμία “επανάσταση” δεν πρόκειται να γίνει!
Ναι η Ελλάς “κινδυνεύει” πολύ σοβαρά από τον Μακρόν!
