Η Ελληνική κοινωνία προσπαθεί (;) με διάφορους τρόπους να εύρει λύσεις σε έναν τεράστιο αριθμό μόνιμων και συσσωρευμένων προβλημάτων. Για να μην μένετε με την απορία: ΔΕΝ θα βρει τίποτα. Η αποτυχία είναι αυτό, το οποίο ονομάζουμε “στανταράκι”.
Εξηγούμαι:
Κάποτε υπήρχε ένας αγρός 100 στρεμμάτων, 100 άνθρωποι και 100 σπόροι σιταριού. Αυτοί προσπαθούσαν να μοιράσουν τους 100 σπόρους με τρόπο, ώστε να τραφούν. Πέραν του ότι κάποιοι ήθελαν και τους… 100 ήταν προφανώς αδύνατον να επιβιώσει κάποιος με έναν σπόρο. Τότε ένας από αυτούς τους πρότεινε αντί να τους καταναλώσουν να τους θάψουν στη γη, διότι οι σπόροι θα έδιναν καρπούς και θα μπορούσαν να τραφούν όλοι.
Δεν είχαν επιλογή τον άκουσαν και το θαύμα πραγματοποιήθηκε. Ο ένας ζήτησε μόνο να μην καλλιεργεί και να… σκέφτεται και να του έδιναν οι υπόλοιποι το 1/100 της σοδειάς τους. Πάλι συμφώνησαν και ήταν και δίκαιο.
Μετά από κάποιον καιρό θεώρησαν πως ο ένας ήταν…. τεμπέλης και πως δεν έκανε τίποτα και τον απέβαλλαν. Άρχισαν εν τω μεταξύ να συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος ήταν καλύτερος στο σκάψιμο, στο πότισμα και γενικώς στις αγροτικές εργασίες.
Τα χρόνια πέρασαν και οι άνθρωποι έγιναν 300, ο αγρός παρέμεινε 100 στρέμματα ενώ η παραγωγή μειώθηκε, αφού το χωράφι ήταν κάτω από συνθήκες έντονης καλλιέργειας και οι δυνατότητες του μειώνονταν. Οι… τεμπέληδες του προηγούμενου τύπου αποβλήθηκαν, ως… τεμπέληδες!
Τότε οι 300 άρχισαν να φιλονικούν μεταξύ τους. Κάποιοι έλεγαν ότι οι άλλοι δεν εργάζονται πολύ ή καλά ή δεν έχουν φιλοδοξίες. Άλλοι πως δεν ήταν δίκαιη η κατανομή. Άλλοι πως το χωράφι έπρεπε να γίνει κοινό κτήμα. Άλλοι πάλι θεωρούσαν πως έπρεπε να φονεύσουν τους 200, ώστε να γίνουν όπως πριν. Άλλοι να φέρουν άλλους από άλλα πολύ φτωχότερα χωράφια. Και από τις τάξεις των καλλιεργητών γεωργών άρχισαν να εμφανίζονται οι λεγόμενοι managers, οι οποίοι πρότειναν τρόπους και ρυθμίσεις για την επίλυση του ζητήματος επιβίωσης.
Κάποιοι εν τω μεταξύ μετανάστευσαν σε άλλα χωράφια για να σκάβουν εκεί αλλά απ΄ ότι φαίνεται το πρόβλημα ήταν γενικό αν και όχι κατ΄ ανάγκην με την ίδια μορφή. Οι άλλοι από τα άλλα χωράφια εν τω μεταξύ τους εμπιστεύονταν πως στην παραγωγή θα ήταν συνεπείς, αφού οι 250 (οι 50 μετανάστευσαν) αναγκαστικά θα έπρεπε να παράγουν μία ποσότητα καρπών σε κάθε περίπτωση (βλέπε τις επιτυχημένες εκδόσεις ομολόγων εδώ).
Η κοινωνία όμως αυτή είχε απορρίψει πλήρως ή τουλάχιστον δεν είχε επενδύσει καθόλου σε εκείνους, οι οποίοι…. σκέφτονταν και οι οποίοι θα τους πρότειναν και άλλες λύσεις πέραν του καλύτερου σκαψίματος και του ποτίσματος. Αντί αυτού οι 250 πουλούσαν το νερό τους, παραχωρούσαν τις αξίνες τους, έδιναν τους καρπούς τους μόνο και μόνο να κρατηθούν λίγο περισσότερο χρόνο στη ζωή.
Οι πρώην 300 θεοποίησαν το.. σκάψιμο και απέρριψαν πλήρως το πνεύμα, το οποίο θα τους υποδείκνυε εάν έπρεπε να σκάβουν ή να κάνουν κάτι άλλο και με ποιο τρόπο.
Λοιπόν! Έχετε καμιά αμφιβολία πως αυτή κοινωνία δεν θα αποτύχει πλήρως; Εγώ δεν έχω καμία! Το τέλειο… “στανταράκι”!