Δεν πεθαίνει, διότι άπαξ και συμβεί αυτό θα “πεθάνει” μαζί του και η εταιρεία παραγωγής και τα τεράστια κέρδη της. Αλλά αυτή φυσικά δεν είναι η απάντηση, την οποίαν περιμένετε να διαβάσετε. Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος λόγος, για τον οποίον ο James Bond ΔΕΝ πεθαίνει. Όταν αγωνίζεται εναντίον άλλων σε σκηνές μάχης δεν τίθεται θέμα. Εκεί είναι οι ικανότητες του, οι οποίες τον κρατούν στη ζωή. Ενδεχομένως ένας καλύτερος αντίπαλος θα ήταν το τέλος του, αλλά… δεν υπάρχει.
Η κλασική σκηνή, ωστόσο είναι μία και εννοώ το concept, την ιδέα της. Ενώ τον έχουν στα χέρια τους ανήμπορο να αντιδράσει δεν τον σκοτώνουν επί τόπου. Είτε αρχίζουν να συζητούν μαζί του είτε τον αφήνουν μόνο του να περάσει το μαρτύριο του και κατόπιν να μαζέψουν τα απομεινάρια του.
Στην πρώτη περίπτωση ο πραγματικός δολοφόνος είναι το “υπερεγώ” των διωκτών του, ενώ στη δεύτερη η “έπαρση”· είναι τόσο σίγουροι…
Αλλά ο James δεν αστειεύεται. Ο χρόνος, τον οποίον του δίνεις για να του αποδείξεις και να του καυχηθείς πως τον νίκησες δεν αφαιρείται από τη ζωή του, αλλά από τη δική σου. Το υπερεγώ δεν σε αφήνει. Θέλεις να του το πεις, προτού τον στείλεις στον Άλλο Κόσμο, αλλά σε προλαβαίνει και πηγαίνεις εσύ με το εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Στην άλλη περίπτωση, όπου αφήνεται στην τύχη του χωρίς κανένας να τον παρακολουθεί, εκεί λειτουργεί η έπαρση και η υπεροψία. Αδύνατον να ξεφύγει σκέφτεσαι. Αλλά ξεφεύγει… Και όχι μόνον αυτό, επιστρέφει και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του, από τα όσα έχεις φτιάξει έως εκείνη τη στιγμή· κι εσένα μαζί.
Σε έναν Κόσμο, δίχως υπερεγώ, έπαρση και υπεροψία ο James δεν θα είχε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα ζωής… Σκέψου το καλά αυτό. Είναι το όπλο σου!
