Στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία δύο τινά κυρίως συμβαίνουν σήμερα:
- Το πρώτο έχει να κάνει με την υποκρισία (πολύ σύνηθες αυτό το χαρακτηριστικό). Όλοι υποκρίνονται πως δεν συμβαίνει τίποτα. Μία επίπλαστη και εντελώς ψευδής προβολή ενός ανύπαρκτου και φανταστικού κόσμου.
- Το δεύτερο είναι πως ουσιαστικά οι οικονομικές δραστηριότητες είναι σε μεγάλο βαθμό ζημιογόνες. Τα εισοδήματα είναι οριακά και οι επιχειρήσεις, αναλόγως βέβαια, επίσης μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ακόμα και στην περίπτωση κερδοφόρων μονάδων, η φορολογία στερεί τη δυναμική περαιτέρω ανάπτυξης. Απλά λειτουργούν, διότι δεν είναι ζημιογόνες.
Πού είναι λοιπόν όλος αυτός ο πλούτος, ο οποίος παράγεται; Ή μάλλον πού πηγαίνει;
Στις μεγάλες κλίμακες θα προσέξετε πως λειτουργεί καλά ό,τι έχει σχέση με σύμβαση με το Δημόσιο. Έχεις την αίσθηση πως η οικονομία εργάζεται προκειμένου να χρηματοδοτήσει μεγάλα πλάνα (κάθε είδους) με μεσάζοντα την Κυβέρνηση. Αυτό το κεφάλαιο τροφοδοτεί ένα τμήμα του πληθυσμού παρ΄ όλα αυτά και δημιουργεί μία ψευδαίσθηση ευμάρειας.
Στις μικρές κλίμακες λειτουργεί μία μαύρη οικονομία από όσο κεφάλαιο διαφεύγει από τους κυβερνητικούς εισπρακτικούς μηχανισμούς. Είναι αρκετό αυτό και διοχετεύεται και διαχέεται κυρίως σε χειρωνακτικές εργασίες. Αυτή η κατηγορία δεν έχει πολιτική ισχύ, αλλά μπορεί να ξεσηκωθεί εάν πεινάσει, αλλά αφού “βολεύεται” δεν σκέφτεται, ούτε και κάνει κάτι. Ο ρόλος της τηλεόρασης των σκουπιδιών και της μηδενικής παιδείας είναι σημαντικότατος εδώ.
Οι υπόλοιποι με όποιο μεσαίο εισόδημα, προσπαθούν να το αυξήσουν με το να το εισπράξουν από τους άλλους με επίσης μειωμένη οικονομική ισχύ. Δεν είναι τυχαίο πως το κόστος των ενοικίων στην Αθήνα για διαμερίσματα παλαιοτέρων δεκαετιών και προβληματικά από πολλές απόψεις ανέρχεται στο ποσόν των 450-500 ευρώ τουλάχιστον. Και αυτά απευθύνονται σε ανθρώπους των 800 ευρώ… Δεν βγαίνει, αλλά ο μηχανισμός εξασφαλίζει τη διατήρηση της φτώχειας και ενός ανταγωνισμού χωρίς αύριο.
Την σχετική ισορροπία εξασφαλίζουν τα επιδόματα και οι παροχές. Η συνταγή είναι επιτυχημένη, όπως φαίνεται.
Όλος λοιπόν ο προηγούμενος μηχανισμός στερείται ιδεολογίας ή ιδανικών. Οι “πολιτικοί” και πολλοί πολίτες το έχουν αντιληφθεί και εξυπηρετούνται θαυμάσια. Απλά επιλέγουν… ομάδα, εκεί όπου διαισθάνονται πως θα κόψουν περισσότερα εισιτήρια ή εισιτήρια με κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα (τα εισιτήρια μπορείς και να τα ονομάσεις… ψήφους).
Δεν μπορώ να κατανοήσω το φόβο εμπρός στη Γείτονα, όταν το οικονομικό σύστημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόζεται τόσο πιστά.
