Πριν από κάποιο διάστημα παρακολούθησα μία πρόσφατη Ελληνική ταινία μεγάλου μήκους, η οποία όπως και η δική μου οι “3 Μοίρες” παρουσιάστηκε στο τμήμα της Αγοράς του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η πρώτη μάλιστα είδα πως αρχίζει και διεθνή καριέρα και αυτό είναι από κάθε άποψη πάρα πολύ θετικό.
Παρεμπιπτόντως οι “3 Μοίρες” θεωρώ πως αργά ή γρήγορα θα καθιερωθούν στον τομέα των λεγομένων cult films. Ως cult film ορίζεται μία ταινία, η οποία ανεξαρτήτως της ποιότητας ή του θέματός της αποκτά ένα συγκεκριμένο και καθορισμένο κοινό, το οποίο της είναι κατά κάποιον τρόπο αφοσιωμένο. Το πώς όμως μία ταινία γίνεται cult είναι… μυστήριο!
Ποιο είναι το θέμα τώρα; Όλα καλά και όλα ωραία, αλλά κανένας στην ταινία δεν… γελάει! Όλοι είναι υπό καθεστώς ψυχολογικών λαβυρίνθων. Και όλες οι συμπεριφορές μεταξύ των χαρακτήρων έχουν αυτό το κάτι, το οποίο σε “μαγκώνει”. Και γενικά αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό πάρα πολλών Ελληνικών ταινιών μετά τη μεταπολίτευση. Σάμπως το βαρύ Σκανδιναβικό πέπλο να μετανάστευσε στην φωτεινή Ελλάδα.
Δεν εννοώ πως είμαστε (ή θα πρέπει να είμαστε) στην τρελή χαρά, κάθε άλλο, αλλά η γενική εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας, παρά τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα δεν έχει αποκτήσει ακόμα Τευτονικά χαρακτηριστικά.
Εν τω μεταξύ σκεφτείτε τις κωμωδίες της δεκαετίες του 60 και το μετασχηματισμό τους σε ψυχολογικά δράματα ή αργότερα σε σαχλές σεξοκωμωδίες. Η προσωπική μου άποψη είναι πως άλλο οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και άλλο η σχέση του ανθρώπου με το μεταφυσικό. Η θεματολογία μου αποκλειστικά αφορά τη δεύτερη περίπτωση, αλλά και εκεί υπάρχει χαμόγελο. Και η συνάντηση και με το Θάνατο ακόμα δύναται να εμπεριέχει χιούμορ. Η τραγικότητα δεν αναιρεί το κυνικό –έστω- μειδίαμα. Αλλά σχεδόν δύο ώρες ταινία και να είναι όλοι μέσα στην κατάθλιψη και την περισυλλογή του αγνώστου δεν αντέχεται, εκτός εάν επιθυμείς να το αντέξεις. Εγώ πάντως όχι.
Σημ.: Μην με ερωτήσετε σε ποια ταινία αναφέρομαι. Με χαμόγελο ΔΕΝ θα σας απαντήσω!
