Πριν από κάποια χρόνια ήμουν σε κάποιο μικρό χωριό της Γερμανίας. Δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του, ούτε και το γιατί ήμουν εκεί. Δεν ήταν πάντως το… Dachaou (Νταχάου), διότι έχω επισκεφθεί τον τόπο δυό- τρεις φορές και θα το θυμόμουν!
Περίμενα το τραίνο, πάλι δεν θυμάμαι για που: Düsseldorf, Stuttgart ή Munich; Τέλος πάντων σε μία αυτές τις πόλεις. Στον έρημο και θλιβερό σταθμό, ήταν και συννεφιασμένος ο καιρός (σιγά τώρα τι θα ήταν στην Γερμανία) παρατηρώ να σταματά μία ασημί μεγάλη Mercedes (αυτήν την… θυμάμαι) με ένα ζευγάρι πολύ ηλικιωμένων.
Κατεβαίνει μία Γερμανίδα, πρέπει να ήταν άνω των 70 αλλά η κλασσική φιγούρα με άσπρα μαλλιά και καλοστεκούμενη, όπως οι Γερμανίδες και τυχαίνει να μπούμε στο ίδιο βαγόνι. Το ωραίο ήταν πως είμαστε μόνο δύο επιβάτες, εντελώς άδειο το τραίνο και η θέση μου ακριβώς πίσω από την δική της στο μέσον του οχήματος.
Γερμανικοί σιδηρόδρομοι, όλα δουλεύουν τέλεια, αν και εγώ προσωπικά όταν μπαίνω σε τραίνο στην Γερμανία, νομίζω πως θα βρεθώ στο Auschwitz (Άουσβιτς) και με πιάνει ένα ρίγος. Τέλος πάντων.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Ενώ όλα λειτουργούν τέλεια οι μηχανισμοί δεν είναι οι απλούστεροι. Από την στιγμή, αφότου κάθισα στη θέση μου η Γερμανίδα μπροστά από εμένα επί περίπου μία ώρα προσπαθούσε να ρυθμίσει την θέση της πλάτης του καθίσματος.
Κι εμένα μου πήρε λίγο χρόνο, κάτι δευτερόλεπτα δηλαδή, αλλά όντως ο τρόπος ήταν περίεργος. Ούτε κι εγώ θυμάμαι πως τον βρήκα. Η Γερμανίδα όμως επί μία ώρα προσπαθούσε να τον εντοπίσει. Εντάξει δεν ήταν μία ώρα, αλλά σίγουρα είκοσι λεπτά.
Σαν αεικίνητη δοκίμαζε ό,τι συνδυασμό μπορούσες να φανταστείς, αλλά φυσικά δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να ρωτήσει τον μαυριδερό συνεπιβάτη της, αλλά ούτε και να τα παρατήσει.
Μάλιστα ήθελα να την βοηθήσω, αλλά ήμουν τόσο περίεργος εάν και πότε θα τα κατάφερνε και δεν το έκανα. Τελικά τα κατάφερε βγάζοντας ένα επιφώνημα ανακούφισης και απόλαυσε ήρεμη στη συνέχεια το ταξίδι της… (κι εγώ το ίδιο, γιατί με είχε τρελάνει).
Δεν λέω, για την Γερμανία γνωρίζω τόσα πολλά. Γνωρίζω πολύ καλά και τη γλώσσα της και την ιστορία της και όχι μόνον. Αλλά δεν μου είχε τύχει ποτέ να παρατηρήσω έναν τυπικό Γερμανό, μιά Γερμανίδα δηλαδή να προσπαθεί να επιτύχει κάτι.
Ηταν τόσο εύκολο να αντιληφθώ για μια ακόμα φορά το γιατί έχασε τόσους πολέμους και πάντα αυτή τη μοίρα θα έχει.
Μία περιβόητη επιμονή (πολύ θετικό αυτό) μαζί με μία βλακώδη (υπεροψία). Δεν γνωρίζω το γιατί δεν με ερώτησε. Ούτε καν με έβλεπε αν και είμαι αρκετά σκούρος. Νομίζω ότι δεν ρώτησε ούτε και τον ελεγκτή.
Κατάφερε να ρυθμίσει τελικά την πλάτη του καθίσματος μόνη της μετά όμως από πολύ ώρα.
Αλλά και οι Γερμανοί κατασκευαστές του καθίσματος το απλό το μετέτρεψαν σε ιδιοφυές πολύπλοκο.
Επιμονή χωρίς όρια, αλλά εάν είναι να ξοδέψω μισή ώρα να ρυθμίσω το πολυβόλο στο στούκας μου, το πολύ αργό σπιτφάϊαρ πίσω μου θα με έχει καταρρίψει.
