(vs=versus=σε αντίθεση με)
Σε αυτό όμως το άρθρο θα ήθελα να μεταφέρω κατά κάποιον τρόπο μία σκέψη, την οποίαν διάβασα σε ένα εξαιρετικό και πληρέστατο άρθρο του Thomas L. Friedman και το οποίο δημοσιεύτηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2023 στους The New York Times (σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, εάν θέλετε πραγματικά να ενημερωθείτε).
Αυτό, το οποίο κυρίως επισημαίνει –και μου έκανε μεγάλη εντύπωση- είναι πως έχοντας ο ίδιος ο αρθρογράφος επισκεφτεί και τη Γάζα αλλά και το Ντουμπάϊ αναρωτιέται γιατί η Γάζα έμεινε… Γάζα ενώ μία απόλυτη έρημος –χωρίς πετρέλαια μάλιστα- μετατράπηκε σε Ντουμπάϊ.
Εμένα το Ντουμπάϊ προσωπικά με απωθεί εντελώς από κάθε άποψη ούτε το έχω επισκεφθεί –και δεν προτίθεμαι-, αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω την επιτυχία της κακογουστιάς του. Χωρίς ίχνος δημοκρατίας –ούτε το ίδιο ισχυρίζεται κάτι τέτοιο- αποτελεί σημείο έλξης και πλούτου παγκοσμίως. Και πού ευρίσκεται; Σε ένα τόσο αφιλόξενο σημείο, από φυσικής ομορφιάς.
Ενώ η Γάζα! Σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της Γης με πρόσωπο στη Μεσόγειο! Οι γονείς μου θυμάμαι πάντα έλεγαν πόσο όμορφη ήταν η Βηρυτός (καμία σχέση γεωγραφικά με τη Γάζα) και πώς εθεωρείτο ως το Παρίσι της Ανατολής.
Δείτε σήμερα με τις ηγεσίες δύο ακραίων δολοφονικών οργανώσεων, οι ηγέτες των οποίων διάγουν πολυτελή και ασφαλή (σχετικά) βίο πώς κατάντησαν αυτές τις περιοχές. Οι κοινωνίες τους δυστυχώς επέλεξαν (με εκλογές) το μίσος και όχι την δική τους πρόοδο. Και το μίσος φέρνει περισσότερο μίσος και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Και το μεγάλο ερώτημα:
Γιατί η Λωρίδα της Γάζας να μην ήταν το (έστω κακόγουστο) Ντουμπάϊ της Μεσογείου; Δυστυχώς –τονίζω και πάλι- διότι το επέλεξαν οι κοινωνίες τους. Ισχύει και για τον Λίβανο. Και δυστυχώς (πάλι) η πλειοψηφία, διότι θα υπάρχουν και άλλες φωνές, ενστερνίζεται το μίσος εναντίον του Ισραήλ.
Μην σοκάρεστε όμως για τις συνέπειες. Και η ναζιστική Γερμανία κάποτε θέλησε να κατακτήσει ολόκληρο τον Κόσμο (και η Ιαπωνία) και αυτό το πλήρωσαν και αθώοι για τον απλούστατο λόγο πως ήταν μέλη μίας κοινωνίας με συγκεκριμένες επιλογές. Και δυστυχώς και η Ελληνική κοινωνία σε μία δύσκολη καμπή της ιστορίας της, όχι όμως και τόσο τραγική ούτε βαμμένη με αίμα και εννοώ τα μνημόνια, επέλεξε ως “λύση” έναν εγκληματικό ναζιστικό σχηματισμό. Να μην αναφερθώ στους κάθε λογής τυχοδιώκτες.
Θέλεις λοιπόν να μισείς τους Έλληνες, τους Τούρκους, τους Εβραίους, τους Αμερικανούς ή τους Γερμανούς; Σύμφωνοι! Κάνε το όμως με έναν συνεπή τρόπο, ώστε να ισχύει για όλους και εξέφρασε καλύτερα το μίσος σου ή την απέχθειά σου ξεκάθαρα παρά με υποκριτικά επιχειρήματα ή επιλεκτικές ευαισθησίες.
Σκεφτείτε εάν οι Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας το 1922 επένδυαν στο μίσος και την καταστροφή της Τουρκίας -και είχαν και τόσο δίκιο-. Κι όμως! Η πίκρα-πίκρα (τεράστια μάλιστα), αλλά ερχόμενοι εδώ απετέλεσαν το υγιέστερο και δημιουργικότερο τμήμα του Ελληνικού κράτους. Αποδέχτηκαν τα όποια τραγικά δεδομένα και δημιούργησαν.
Το Ιράν από την άλλη πλευρά, ένα κράτος με τεράστια ιστορία και παρουσία και πολιτισμό, έχει ως πρώτιστο στόχο του τον αφανισμό του Ισραήλ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ενώ στο εσωτερικό του βαδίζει με ταχύτατους ρυθμούς στο Μεσαίωνα. Είναι ένα θέμα ψυχιατρικής αλλά (ή μήπως κυρίως) εξουσίας των μουλάδων;
Μήπως θυμηθεί βέβαια και τις ήττες στους Περσικούς πολέμους και συμπεριλάβει και την Ελλάδα στον κατάλογό του.
Παρακάτω το αναφερόμενο άρθρο των The New York Times. Ίσως να υπάρχει δυσκολία ανάγνωσης, διότι ανήκει στις συνδρομητικές υπηρεσίες.
