Η ατμόσφαιρα, την οποία κυρίως μπορώ να “ονειρευθώ” (και ονειρεύομαι) είναι αυτή των ταινιών του Robert Wiene και του αριστουργήματος του, The Cabinet of Dr. Caligari… (θεωρείται η καλύτερη κινηματογραφική ταινία όλων των εποχών) και προσωπικά δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο…
Αυτές τις ημέρες η ατμόσφαιρα και το επίπεδο Τέχνης μεταφέρθηκε σε ένα εντελώς απρόσμενο σημείο… Σε μία (ασήμαντη-;-, συγκριτικά με το μεγαλοπρεπές και σκοτεινό Βερολίνο του 1920) επαρχιακή πόλη στην οποία τυχαίνει να ζω! Λοιπόν, η έκθεση ζωγραφικής της Δήμητρας Τριανταφυλλοπούλου στον Παλίσσανδρο “ζωντάνεψε” τις “ανύπαρκτες” μνήμες μου από την εποχή εκείνη και με το στίγμα μιας ιδιαίτερα αγαπητής μου καλλιτεχνικής προσέγγισης, η οποία θα μπορούσε να ονομασθεί αφηρημένος εξπρεσιονισμός με μετέφερε νοερά 95 χρόνια πίσω…
Το “βάθος” και το “βάρος” του καθ’ ενός της πίνακα (μάλλον έκφραση ζωής και ψυχής) μέσα σε ένα κτήριο ονείρου μου έδωσε μία πολύ σπάνια δυνατότητα να βιώσω στην Πάτρα του 2015 το Βερολίνο του 1920 χωρίς να υπολείπεται καθόλου σε εικαστικό επίπεδο. Μία έκθεση, της οποίας το “υλικό” μπορεί να σταθεί πολύ άνετα διεθνώς…
Δεν θα γράψω περισσότερα, νομίζω ότι έγινε αντιληπτό το πνεύμα μου. Εάν την επισκεφθείτε μέχρι τις λίγες ημέρες ακόμα κατά την οποία θα λειτουργεί και δη τις βραδινές ώρες νομίζω θα καταφέρετε ένα “ταξίδι” στον χρόνο της Τέχνης…
Αρχική Δημοσίευση: 24 Φεβ. 2015
