Όταν είμαι αντιμέτωπος με οποιοδήποτε πρόβλημα ή εμπόδιο και εννοώ π ρ α γ μ α τ ι κ ό πρόβλημα χαλαρώνω, κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα (σκέφτομαι επίσης και πως κάτι δισεκατομμύρια συνάνθρωποι μου ούτε κατά διάνοια έχουν αυτή την πολυτέλεια) και παρακολουθώ ένα αγαπημένο μου ντοκυμανταίρ με εικόνες από το Βερολίνο του Ιουλίου 1945. Τεράστια καταστροφή. Ερείπια παντού… Και δεν το κρύβω… χαίρομαι!
Κι όμως πριν από λίγα χρόνια το Βερολίνο ήταν η λαμπερή πρωτεύουσα της ισχυρότερης δύναμης του κόσμου. Η “ανίκητη” ναζιστική Γερμανία! Άλλο τόσο ανίκητο είναι και το εμπόδιο!
Και ξεκουράζομαι!
Μετά ξανασκέφτομαι πώς ήταν τον Ιούλιο το 1945 και πώς είναι σήμερα. Πάλι μία πανίσχυρη δύναμη. Όχι όπως τότε αλλά από εκείνα τα ερείπια προήλθε. Όσο λοιπόν κατεστραμμένος (από οτιδήποτε και εάν είσαι) άλλο τόσο μπορείς να οικοδομήσεις το μέλλον σου.
Και ξανα-ξεκουράζομαι.
Αλλά αρχίζω και πάλι να σκέφτομαι πως αν και τόσο ωραία ακούγονται όλα αυτά δεν είναι αθώα. Αντιθέτως είναι επικίνδυνα. Διότι και τα δύο μπορούν να συμβούν αλλά με τεράστιο κόστος. Και με μεγάλη και μη αναπληρώσιμη απώλεια πολύτιμου χρόνου της ζωής σου.
Και τότε πέφτω από την πολυθρόνα!
Διότι συνειδητοποιώ πως το πρόβλημα ΔΕΝ είναι ούτε το εμπόδιο, ούτε η καταστροφή σου ούτε η νίκη σου.
Είναι ο εξαιρετικά πολύτιμος χρόνος σου!
