Ήταν κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον Ελληνικό Στρατό, όταν συνέβαιναν οι διαδηλώσεις και κατόπιν οι πανηγυρισμοί εναντίον του περιβόητου ζεύγους Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. Επειδή η ειδικότητά μου ήταν αυτή του Πολιτικού Μηχανικού στο “Όπλο του του Μηχανικού”, άρα για την ακρίβεια η ειδικότητα θα έπρεπε να ονομαζόταν Στρατιωτικός Μηχανικός, στο τελευταίο διάστημα υπηρέτησα στη Διεύθυνση Στρατιωτικών Έργων.
Παρεμπιπτόντως η ειδικότητα αυτή είναι εξόχως ενδιαφέρουσα: εν καιρώ ειρήνης μελετάς και κατασκευάζεις έργα για την πατρίδα σου, ενώ εν καιρώ πολέμου σκέφτεσαι κυρίως, πώς θα καταστρέψεις τα έργα του εχθρού της! Ε, και πως θα κατασκευάζεις εντός λεπτών μία γέφυρα να διασχίσουν άρματα μάχης ένα ποτάμι!
Τέλος πάντων επανέρχομαι στο θέμα μου. Στην Υπηρεσία προφανώς απαγορεύονταν κάθε είδους πολιτικές συζητήσεις. Μία ημέρα ωστόσο κάπως προέκυψε το θέμα και κάποιος σχολίασε θετικά τα γεγονότα. Εντύπωση μας είχε κάνει η σημαία της Ρουμανίας, από την οποίαν είχαν αποκόψει το Κομμουνιστικό σύμβολο στο κέντρο· ήταν κατά κάποιον τρόπο μία τρύπια σημαία!
Άκουγα με προσοχή, αλλά ΔΕΝ μίλαγα. Η συζήτηση ήταν πολύ σύντομη και κόσμια και τότε κάποιος από το πολιτικό προσωπικό, ένας μεγάλης σχετικά ηλικίας σε σχέση –τότε- με… εμένα, ο οποίος πάντοτε ήταν ευγενής, εργατικός και πρόθυμος να βοηθήσει εξέφρασε μία άποψη, η οποία εντυπώθηκε βαθιά μέσα στο μυαλό μου:
“Ορθώς για την πτώση της δικτατορίας του Τσαουσέσκου, αλλά δεν μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους, οι οποίοι σκίζουν τη σημαία της πατρίδας τους”!
Ωπ! Μη βιαστείτε να τον χαρακτηρίσετε με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν το εξέφρασε υπό το πρίσμα μίας πολιτικής άποψης, ήταν πολύ βαθύτερο το νόημα των λόγων του.
Χμ… Δεν είμαι βέβαιος πώς το εξέλαβα. Για τον Νικολάε Τσαουσέσκου και τη μέγαιρα σύζυγό του Έλενα, έβγαζα σπυριά για να είμαι ειλικρινής. Αλλά με προβλημάτισε πολύ και το σχόλιο του ανθρώπου αυτού σχετικά με τη σημαία.
Χθες διάβασα για τους βανδαλισμούς στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Θυμήθηκα όμως τις επιγραφές στο μνημείο του Ζαλόγγου κατά τη διάρκεια της κινηματογράφησης για το επερχόμενο μεταφυσικό ντοκυμανταίρ μου (είναι σε τελικό στάδιο και σας το οφείλω). Είχαν βανδαλισθεί με την έννοια πως είχαν ξύσει κάποια ονόματα. Στη μία φαίνεται καθαρά η προσπάθεια να σβηστεί το όνομα του Κων/νου Καραμανλή, στην άλλην έχει σβηστεί ολοκληρωτικά το όνομα της Βασίλισσας Φρειδερίκης, απ΄ όσο μπόρεσα να διακρίνω, (δεν φαίνεται στις φωτογραφίες, αλλά από κοντά με γυμνό οφθαλμό διακρίνεται η ροή των γραμμάτων).
Μετά από περισσότερες από δύο δεκαετίες κι ενώ στο Ζάλογγο ψιλόβρεχε και φύσαγε θυμήθηκα τα παραπάνω λόγια… Δεν θα μπορούσα ούτε εγώ να εμπιστευθώ έναν άνθρωπο, ο οποίος έξυσε με εργαλείο επί τούτου δύο ονόματα.
Γιατί το γράφω αυτό;
Διότι το θέμα δεν είναι να διαγράφεις ονόματα από βιβλία ή να ξύνεις τις επιγραφές ή να σκίζεις τις σημαίες. Αυτά είναι ιστορία και πρέπει να τα θυμάσαι. Το ζήτημα είναι να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ τη νέα εποχή, να γράφεις νέα βιβλία, να χαράσσεις νέες επιγραφές και να αντικαθιστάς τα σύμβολα, τα οποία πλέον απορρίπτεις στις σημαίες, με νέες σημαίες.
Και εκείνο, το οποίο διαμορφώνεται και διδάσκεται να είναι στο μυαλό και όχι στα σύμβολα. Διότι διαγράφοντας “κάτι” μπορεί να το υποστείς πάλι… και πολύ χειρότερα.
Σημ.: Είναι και η ημέρα σήμερα, επέτειος του πραξικοπήματος της 21ης Α:πριλίου του 1967 και θυμήθηκα ένα από τα κορυφαία στελέχη της, το οποίο είχε… βίτσιο με τις μαρμάρινες επιγραφές και με το μυστρί στο χέρι να θεμελιώνει έργα ανά την επικράτεια! Θυμάμαι πως σχολιάζαμε στο σπίτι τι θα σκέφτονταν οι αρχαιολόγοι μετά από 2 χιλιετίες, όταν παντού θα ανακάλυπταν επιγραφές με το όνομά του!
