Η Θεά Αφροδίτη γενικώς δεν αποτελεί μία από τις πρώτες σε προτίμηση (στη θεωρία εννοώ!) θεές. Περισσότερο η Αθηνά λάμπει δια της παρουσίας της στον Ελληνικό χώρο αν και η Αφροδίτη με τον έρωτα κινεί τα νήματα της ζωής παρά η πρώτη με την σοφία της. Επί πλέον λόγω των ερώτων της και του ιδιάζοντος χαρακτήρος της δεν χαίρει και της καλυτέρας φήμης!
Αλλά η συγκεκριμένη θέα έχει μία σπουδαία ιδιαιτερότητα. Ο μοναδικός ήρωας, ο οποίος προέρχεται από θεά και θνητό και όχι από θεό και θνητή είναι γιός της! Και δεν είναι άλλος παρά ο ξακουστός Αινείας, τον πατέρα του οποίου Αγχίση ερωτεύτηκε τρελά η θεά και γέννησε μαζί του τον ήρωα. Ο Αγχίσης ήταν πλούσιος βουκόλος, συγγενής του Πριάμου καθότι Τρώας , το αρρενωπό κάλλος του οποίου κατέθελξε την Αφροδίτη.
Συνεπώς η Κυπρία θεά τόλμησε να ξεπεράσει τους εγγενείς περιορισμούς της θεότητάς της και να αφεθεί τον έρωτα ενός θνητού καταλύοντας ουσιαστικά ένα από τα ισχυρότερα ταμπού όλων των εποχών.
Ως εκ τούτου δικαιούται κατά τη γνώμη μου να θεωρηθεί η πρώτη επαναστάτρια αφ΄ ενός όσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών ανά τους αιώνες και αφ΄ ετέρου αν και κόρη της αριστοκρατικότερης και ισχυρότερης οικογενείας των εποχών (πατέρας της ήταν ο Δίας) δεν δίστασε να καταλύσει τις ταξικές διαφορές και να αφεθεί παρά τον Σιμόεντα ποταμό στις αγκαλιές του Αγχίση.
Η ιστορία βέβαια του Αγχίση είναι τραγική, διότι αν και της υποσχέθηκε ως γνήσιος ευπατρίδης να κρατήσει κρυφό το γεγονός αυτό, σε μία στιγμή μέθης αποκάλυψε στους φίλους του την τρομερή αλήθεια. Η Αφροδίτη θύμωσε και ζήτησε από τον πατέρα της να κεραυνοβολήσει τον παραβάτη. Το μετάνιωσε όμως αμέσως και έσυρε βίαια το χέρι του πατρός της τη στιγμή που αυτός εκσφενδόνιζε τον κεραυνό προς τον Αγχίση με αποτέλεσμα όχι το θάνατο του, αλλά την τύφλωση από την λάμψη του!
Τιμή και δόξα στην αιώνια Αφροδίτη, η οποία αναδύθηκε από τους αφρούς στην παραλία της φωτογραφίας της Κύπρου (στην λεγόμενη Πέτρα του Ρωμιού)! Σε άλλο σημείο ευρίσκονται καθ τα λουτρά της.
Και ένα επιμύθιο:
Ένα από τα ωραιότερα αγάλματα της παγκόσμιας κληρονομιάς είναι η Αφροδίτη της Μήλου, το οποίο ευρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μετακινήθηκε σε μία νέα θέση στο μουσείο. Τότε ανακαλύφτηκε στο βάθρο του ένα κιτρινισμένο από το χρόνο χαρτί το οποίο έγραφε τα εξής:
“Στη λατρευτή μου Αφροδίτη της Μήλου επαναλαμβάνω με πόνο τα λόγια του Δροσίνη”, συνέχιζε με το ολόκληρο το ποίημα του ποιητή και κατάληγε με την υπογραφή:
“Με πόνο, Βεατρίκη Κώττα, ετών 12”!
Το σημείωμα αυτού του μάλλον ερωτοχτυπημένου και απογοητευμένου κοριτσιού και ο τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων της έκαναν τότε τεράστια εντύπωση και ζωηρότατη αίσθηση στο Παρίσι. Ο τύπος και το ραδιόφωνο ασχολήθηκαν επανειλημμένως ενώ το σημείωμα της νεαρής Ελληνίδας τοποθετήθηκε σε γυάλινη θήκη και κατατέθηκε στα αρχεία του Λούβρου!
Σημ. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο μου και πολύ θα ήθελα τώρα να ήμουν εκεί…
https://www.facebook.com/100000259089117/posts/2693921010626509?sfns=mo
