Ο Στήβεν Σπίλμπεργκ προσωπικά δεν μου αρέσει. Όλα τα έργα του στοχεύουν καθαρά στο κέρδος και ελάχιστα ή μάλλον τίποτα διδάσκουν.
Ακόμα και η Λίστα του Σίντλερ δεν ξεφεύγει από τις κοινοτοπίες, οι οποίες συγκινούν το Αμερικανικό κοινό και κυρίως τα… δολάρια του!
Βέβαια ας φτιάξω κι εγώ μία ταινία και μετά ας τον κρίνω. Αλλά τέλος πάντων για την ώρα ας κάνω τον έξυπνο.
Μέσα λοιπόν στις πάμπολλες σκηνές των έργων του μία αξίζει πραγματικά. Νομίζω μάλιστα πως ακόμα και εάν αφαιρέσουμε όλες τις υπόλοιπες αυτή από μόνη της αρκεί.
Είναι μία σκηνή από τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού, προς το τέλος, όταν ο Ιντιάνα Τζόουνς ακολουθώντας τις οδηγίες του πατέρα του (ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι ακριβώς, ούτε και για τον τίτλο της ταινίας είμαι σίγουρος) φθάνει σε έναν γκρεμό, ένα ρήγμα. Ένα χάος, όπου για να συνεχίσει θα πρέπει να περάσει στην απέναντι πλευρά του ρήγματος, κάτι, το οποίο είναι ανθρωπίνως αδύνατον.
Η απόσταση είναι πολύ μεγάλη, το χάος απύθμενο και το αδιέξοδο δεδομένο.
Αλλά οι “οδηγίες” του υποδεικνύουν να κάνει ένα βήμα στο κενό με πίστη! Η λογική ακλόνητη αντιδρά. Αλλά στην απόγνωση του να σώσει τον πατέρα του ΤΟΛΜΑ και ΚΑΝΕΙ το μετέωρο βήμα!
Και ώ του θαύματος δεν κατακρημνίζεται στο χάος, αλλά το πόδι του πατά σε ένα γερό αλλά αόρατο μονοπάτι! Πετά τότε λίγα χώματα στην κατεύθυνση του μονοπατιού για να δει που θα σταθούν στο κενό και διαπιστώνει πως υφίσταται αυτό το γυάλινο μάλλον μονοπάτι, το οποίο γεφυρώνει τις δύο κατακόρυφες επιφάνειες του γκρεμού!
Το μονοπάτι δεν είμαι βέβαιος πως προϋπήρχε. Το μονοπάτι ίσως ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ την στιγμή της απόφασης, της απόλυτης πίστης! Ελάχιστα πριν το πέλμα του ποδιού χαθεί, ελάχιστα πριν το τέλος…
Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση, όπως όταν ο Μωυσής διέσχισε την Ερυθρά Θάλασσα. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αυτό συνέβη πραγματικά και πως η θάλασσα τότε διαχωρίστηκε στα δύο. Καμία αμφιβολία.
Αλλά και τότε, όπως και στην ταινία, όπου αυτό ο Ιντιάνα το διαπίστωσε ΜΟΝΟ αφού εκτέθηκε στο άγνωστο με το να τείνει το πόδι του στο κενό και να μην έχει καμία δυνατότητα επιστροφής, με τον ίδιο τρόπο διαχωρίστηκαν τα νερά στην Ερυθρά Θάλασσα.
Μόνο όταν το νερό έφθασε στα ρουθούνια τους, ελάχιστα πριν πνιγούν και ενώ συνέχιζαν να προχωρούν διαχωρίστηκε το νερό!
Δεν επρόκειτο περί αφοσίωσης, επρόκειτο περί ακλόνητης πίστης!
Όλα αυτά θυμίζουν τη γνωστή ιστορία των κατοίκων ενός χωριού, οι οποίοι λόγω της φοβερής ανομβρίας πραγματοποίησαν λιτανεία προκειμένου να παρακαλέσουν να βρέξει, αλλά μόνο ένα μικρό παιδί πήρε μαζί του ομπρέλα.
Όλοι ήταν αφοσιωμένοι στην λιτανεία και την διαδικασία αλλά μόνο το παιδί πίστευε!
Μην περιμένετε να δείτε πρώτα αποτελέσματα σε ό,τι κάνετε. Μην περιμένετε όση αφοσίωση και εάν διαθέτετε να δείτε προκοπή στο έργο σας.
Το “μυστικό” είναι να τολμήσετε το βήμα στο κενό όταν ΔΕΝ γνωρίζετε το αποτέλεσμα. Τότε και μόνον τότε έχετε πίστη και το βήμα θα έχει αξία!
Και ΜΟΝΟΝ τότε δημιουργείται η γέφυρα μεταξύ των απόκρημνων χαρακωμάτων του γκρεμού ή διανοίγονται τα νερά να περάσετε.
Δεν με πιστεύετε… έτσι; Ίσως και να γελάτε.
Καλά τότε… ίσως να έχετε δίκιο αλλά όμως ποτέ δεν θα το μάθετε.