Ο COVID-19 έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τις συνέπειες για την αποφυγή του, παρά τον ίδιον. Ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών ή μάλλον η εγγύτητα καθώς και η απαγόρευση κυκλοφορίας προκαλούν σχεδόν τρόμο, παρά ο φόβος ενός πιθανού κρούσματος σε εμάς ή τους δικούς μας ανθρώπους.
Οι λόγοι είναι πολύ βαθύτεροι και είναι κυρίως δύο:
- Η απαγόρευση κυκλοφορίας… παγώνει το χρόνο, ενώ ταυτοχρόνως
- επικρατεί, ειδικά τις νύχτες μία απόλυτη και επικίνδυνη ησυχία.
Όταν παγώνει ο χρόνος ή τουλάχιστον επιβραδύνεται η ροή του, έχεις τη μοναδική δυνατότητα να κινηθείς στο χωροχρόνο διερευνητικά. Να προσπαθήσεις να δεις τι… ξέχασες στο παρελθόν, τι κάνεις στο παρόν, τι θα ήθελες στο μέλλον. Είσαι πλέον σε ένα δωμάτιο, το οποίο έπαψε να είναι διάδρομος μίας αναγκαστικής κατευθύνσεως. Έχεις τη δυνατότητα εποπτείας του προσωπικού σου χώρου και περιβάλλοντος. Και αυτό μπορεί να μην είναι καθόλου ανώδυνο.
Από την άλλη πλευρά, η ησυχία τις νύχτες έχει μία άλλη συνέπεια: ακούς πολύ καθαρά τον εαυτόν σου! Δεν υπάρχουν άλλοι ήχοι να σου αποσπάσουν την προσοχή. Αναγκαστικά τον ακούς. Και δεν είναι σίγουρο πως θα σου αρέσουν αυτά, τα οποία θα σου ψιθυρίσει.
Οι δύο προηγούμενες προσεγγίσεις ήταν αρκετές να μου αλλάξουν πλήρως τη ζωή. Θα μπορούσε φυσικά και να μη συνέβαινε αυτό. Αλλά τότε θα είχα, θεωρώ, χάσει μία σπάνια ευκαιρία, η οποία μία ή δύο φορές μπορεί να συμβεί στην ανθρώπινη ζωή. Και ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της ευκαιρίας καθορίζει και τη συνέχεια στη συμπεριφορά του καθ΄ ενός μας. Οι καταστάσεις δεν αλλάζουν κανέναν. Ο δικός μας τρόπος αντίδρασης είναι ο ουσιώδης παράγοντας.
Ήλπιζα ειλικρινά αυτή την ευκαιρία να την εκμεταλλευθούν πολλοί άνθρωποι. Το είδα πως συνέβη και αυτό μου δημιούργησε ελπίδες και προσδοκίες για τη βελτίωση της ανθρωπότητας.
Ωστόσο υστερικές ή ακόμα χειρότερα, δόλιες φωνές δεν έλειψαν. Κάθε άλλο. Και όσες/οι υπέκυψαν σε αυτές έκαναν ένα –τουλάχιστον- βήμα προς τα πίσω.
Η συνέχεια θα κριθεί από το ποιοι τελικά θα επικρατήσουν. Προτρέπω κάθε ένας μας να λάβει θέση στη φωτεινή πλευρά της ζωής. Και εάν ακόμα δεν “είδε” τις ευκαιρίες δεν είναι αργά. Και δεν θα πρέπει να φοβάται τις προκλήσεις του αδιόρατου μέλλοντος. Η εμμονή στο παρελθόν και το παρόν μπορεί να κρύβει την απόρριψη ενός πολύ καλύτερου μέλλοντος.
Αυτό ήταν/είναι για εμένα ο COVID-19.
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=585833&srv=9