Ο Λαιμός Βουλιαγμένης είναι ένα από τα ωραιότερα σημεία του πλανήτη. Κι όχι μόνον αυτό. Ευρίσκεται στην Αττική, ένα από τα σπουδαιότερα αν όχι σπουδαιότερο σημείο του παγκόσμιου (τουλάχιστον) δυτικού πολιτισμού.
Στην παραλία του με άριστο προσανατολισμό μπορείς (μπορούσες) να κολυμπήσεις και στις δύο πλευρές. Από αρχαιολογικής απόψεως ο Απόλλων και ο Ποσειδών κυριαρχούν!
Τι κάνεις λοιπόν για να “αξιοποιήσεις” τον απίστευτης ομορφιάς αυτό χώρο;
Κατασκευάζεις δρόμο, ο οποίος ΚΟΒΕΙ την μοναδική παραλία στα δύο, περιφράζεις το Ναό, δημιουργείς χώρο στάθμευσης… ταξί και παραχωρείς το υπόλοιπο σε ξενοδόχους και πάμπλουτους να χτίσουν μεγαθήρια “δια την εισαγωγήν συναλλάγματος”.
Αυτό όμως μετά από κάποιες δεκαετίες σε οδήγησε στην πλήρη απαξίωση και χρεοκοπία, (μαζί και τα ξενοδοχεία του).
Στο Σούνιο από τα ομορφότερα και εμβληματικότερα σημεία του πλανήτη, δίπλα στο Ναό του Ποσειδώνα κατασκευάζεις δύο τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα με ανάλογο σκεπτικό. Ούτε και αυτό απέτρεψε τη χρεοκοπία (κοινωνική, οικονομική).
Εάν η αρχιτεκτονική σου δεν συμβαδίζει με το πνεύμα του τόπου με τον οποίον προφανώς έχεις απωλέσει την επαφή τότε δεν σε σώζει τίποτα.
Συνέχισε λοιπόν να φτιάχνεις στο άλλο διαμάντι της Αττικής το Ελληνικό, ουρανοξύστες και καζίνο, μιμούμενος τα καρακατσουλιά και την αισθητική του Ντουμπάϊ και σε είκοσι έτη θα ψάχνεις τον επόμενο στρατηγικό επενδυτή να αναλάβει τη χρεοκοπημένη σου λαμπρή επένδυση.
Ίσως είμαι σκληρός, αλλά είμαι;