Πριν από λίγα χρόνια συνομιλούσα με μια φίλη μου ιδιοκτήτρια πολύ καλού ξενοδοχείου σε κορυφαίο προορισμό των Κυκλάδων. Την ερώτησα πώς διαχειρίζεται τους δύστροπους πελάτες. Μου απάντησε ως εξής:
Α. Ποτέ κανένας δεν είναι δύστροπος για αυτό, το οποίο (υποτίθεται) τον ενοχλεί. Πάντα είναι κάποια άλλη η αιτία και ξεσπά εκεί· και το δεύτερο πολύ ενδιαφέρον,
Β. Οι δύστροποι ωστόσο πελάτες, οι οποίοι σχολιάζουν στις πλατφόρμες αρνητικά είναι και εκείνοι, οι οποίοι μας βοηθούν να γίνουμε… ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ! Χωρίς αυτούς δεν θα εξελισσόμαστε!
Σκεφτόμουν τα προηγούμενα για την περίπτωση των αρνητών του COVID-19 καθώς και των αντιεμβολιαστών (νέος όρος και αυτός). Για να είμαι ειλικρινής ποτέ μου δεν είχα φανταστεί πως θα εμφανιζόταν αυτό το κίνημα. Όπως ποτέ μου δεν πίστευα πως θα υπάρχουν και αρνητές του Ολοκαυτώματος, αλλά το τελευταίο είναι μία διαφορετική περίπτωση ή μάλλον οι λόγοι είναι διαφορετικοί από όσους αναλύω παρακάτω.
Ειδικά στην περίπτωση των αρνητών του ιού (και της μάσκας) και του εμβολιασμού μου φαίνεται εντελώς αδιανόητο. Μάλιστα θυμάμαι πως όταν μου εξήγησε τη λογική του (εμβολιασμού) η μητέρα μου και πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, ενθουσιάστηκα με το ευφυέστατο σκεπτικό του, κάτι, το οποίο χρησιμοποιώ έκτοτε σε όλους τους τομείς της ζωής μου αναλογικά.
Θα ήθελα να προσεγγίσω όμως το ζήτημα κάπως διαφορετικά.
Μήπως όλοι οι προηγούμενοι είναι στην πραγματικότητα δυστυχείς ή πολύ ταλαιπωρημένοι άνθρωποι στη ζωή τους, δεν την αντέχουν άλλο, ίσως επειδή είναι αδύναμοι ή με βαρύτατα πληγωμένο εγωισμό –και δεν είναι κακό και κατακριτέο αυτό- απλά επειδή δεν έχουν το θάρρος να την τερματίσουν (και να ΜΗΝ το κάνουν) επιδιώκουν μία επί τούτου έκθεση στον κίνδυνο; Επειδή ο “θάνατος των πολλών, ουκ έστιν θάνατος” είναι και μία “βολική” κατάσταση από ψυχολογικής απόψεως. Όταν αρνούμαι πως υπάρχει κάτι δεν λαμβάνω κανένα μέτρο προφύλαξης. Στο μέτωπο αρνούμαι τις σφαίρες και ΕΠΙΔΙΩΚΩ να σκοτωθώ, επειδή ΔΕΝ αντέχω τον πόλεμο θα μπορούσε να είναι το σκεπτικό ενός αντι-σφαιριστή (αρνείται την ύπαρξη της σφαίρας) –εδώ ο όρος είναι αδόκιμος- και αντι-κρανοθέτη – (αρνείται να φορέσει κράνος, αφού δεν υπάρχουν… σφαίρες) -ομοίως αδόκιμος ο όρος- !
Εάν ισχύει το προηγούμενο η “θεραπεία” είναι να γίνουν οι υπόλοιποι… καλύτεροι (επανερχόμενος στο σκεπτικό Β της φίλης μου)! Μία ανθρωπινότερη κοινωνία θα περιόριζε σε σημαντικό βαθμό όλα αυτά τα κινήματα άρνησης και αντίδρασης. Χωρίς τον πόλεμο στο προηγούμενο μας παράδειγμα δεν θα υπάρχουν και οι αρνητές της σφαίρας και του κράνους (ολίγον ουτοπικό, αλλά το πνεύμα να κρατήσουμε).
Ίσως και στην περίπτωση της νεολαίας να ισχύει κάτι παρόμοιο: “αυτή την αρρωστημένη κοινωνία σας δεν την θέλουμε, να την φάτε στα μούτρα σας με τους κορονοϊούς σας και επιπλέον τα γράφουμε όλα στα παλαιά των υποδημάτων μας”.
Και εδώ η “θεραπεία” είναι μία ανθρωπινότερη και καλύτερη κοινωνία, η οποία θα σε προκαλεί να θέλεις να τη ζήσεις.
Σκεφτείτε τα ΚΑΙ αυτά και κρατείστε πως παραμένω πιστός στην άποψη του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι πως ο άνθρωπος κατά βάθος είναι καλός (και με αυτό το πνεύμα γράφεται αυτό το άρθρο).
Σημ. Προφανώς τυχόν σχόλια υπέρ αυτών των “κινημάτων” θα διαγράφονται, –αν και δεν το πιστεύω πως θα υπάρξουν και ούτε ο χώρος διατίθεται για αυτής της κατηγορίας συζητήσεις- και επιπλέον συνιστώ όχι άρνηση στα προβλήματα, αλλά αντιμετώπιση. Και η αντιμετώπιση πάντα είναι να βελτιώνουμε πρώτα τους εαυτούς μας και θα ακολουθήσουν και άλλοι.
