Όλα αυτά τα χρόνια από τον Ιανουάριο του 2009 έως και σήμερα, όπου έχω γράψει όπως είδα προ ολίγου 3,113 άρθρα (πρόσεξα τον.. αριθμό γι΄ αυτό το σχολιάζω, χα) ένα πράγμα δεν έχω ξεπεράσει… Σκέφτομαι κάθε φορά πως “τώρα… με αυτά, τα οποία θα γράψω θα με… αποχαιρετήσουν κάποιοι αναγνώστες μου”! Θα στενοχωρηθούν και θα πάψουν να με διαβάζουν από τούδε και εις το εξής. Αλλά ειλικρινά σας το εκμυστηρεύομαι, το χέρι μου ή τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο δεν μπορώ να τα ελέγξω· το σκέφτηκα; Τέλος ,θα το γράψω. Και νομίζω ένα θέμα, το οποίο ελάχιστα αναφέρεται δεν είναι τόσο η κακή ποιότητα ή ακόμα χειρότερα η κατευθυνόμενη ή εξαγορασμένη αρθρογραφία είναι και η ευρύτητα αντιλήψεων των αναγνωστών.
Είναι αδύνατον να συμφωνεί κάποιος μαζί σου σε όλα. Σε κατευθυντήριες γραμμές ναι, αλλά είναι παράλογο και θα ήταν και παρανοϊκό να υπήρχε απόλυτη ταύτιση απόψεων. Τότε δεν θα είμαστε άνθρωποι, θα είμαστε κατευθυνόμενα ρομπότ! Οπότε η έννοια της αρθρογραφίας αποκτά την έκφραση κάποιων απόψεων, τις οποίες οι αναγνώστες επιθυμούν ή επιλέγουν κατά την κρίση τους να διαβάσουν, να αξιολογήσουν και να σκεφτούν (εάν θέλουν, διότι ούτε και αυτό είναι υποχρεωτικό).
Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια μου έχει δείξει, πως ο αριθμός εκείνων, οι οποίοι προτιμούν να διαβάσουν μία διαφορετική άποψη από τη δική τους είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνων, οι οποίοι θα σταματήσουν να παρακολουθούν τον αρθρογράφο.
Η κριτική βέβαια είναι ένα άλλο ευαίσθητο σημείο. Εάν κάποιος διαπνέεται από έντονη κομματική αντίληψη, τότε μοιραία θα αποχωρήσει. Αλλά τότε δεν θα έχει κατανοήσει πως η κομματική γραμμή είναι κατευθυνόμενη, η πολιτική σκέψη όμως οφείλει να είναι εντελώς ελεύθερη. Αλλά και πάλι και εδώ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Διότι και εδώ διαπιστώνω πως υπάρχει αρκετός βαθμός επικάλυψης από όλο το πολιτικό φάσμα, εκτός από τα ακραία ναζιστικά και φασιστικά στοιχεία.
Τώρα γιατί γράφω αυτό το άρθρο; Διότι φαίνεται πως επικρατεί μία μορφή “εμφυλίου” και με αντικείμενο σχεδόν ΜΟΝΟ την οικονομική πτυχή της πανδημίας και όχι την ουσία, η οποία είναι μία: υπάρχει κάποιος θανατηφόρος ιός, ο οποίος ΠΡΕΠΕΙ να αντιμετωπιστεί. Αυτό μέρα με την ημέρα σαν να ξεχνιέται. Και πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε ως κοινωνία περισσότερο ενωμένοι τα φαινόμενα.
Οι κυβερνήσεις στις έστω κολοβές δημοκρατίες είναι καθρέφτης της κοινωνίας σε πολύ μεγάλο βαθμό. “Όμοιος ομοίω αεί πελάζει”. Και οι αστοχίες τους (άλλοτε βλακώδεις, άλλοτε τραγικές, άλλοτε δόλιες) εκπηγάζουν από ένα ποσοστό, το οποίο συντάσσεται πλήρως με αυτές. Αυτό το κοινό την κριτική την θεωρεί… “προσωπική” επίθεση. Ας είναι τουλάχιστον μικρότερο σε αριθμό.
Γράφοντας όλα αυτά θυμήθηκα ένα κλασσικό ανέκδοτο σχετικά με την ελευθερία του τύπου στην πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση (η οποία για να είμαι ειλικρινής μου έχει … λείψει πάρα πολύ, αρκεί όμως να μην κατοικούσα εκεί):
“Κάθε δημοσιογράφος στην Σοβιετική Ένωση είναι ελεύθερος να γράψει την άποψή του· αλλά μόνο για μία φορά στη ζωή του”!
Να λοιπόν μία κατάκτηση, την οποίαν έχουμε και θυμάμαι πως μετά τη χούντα το 1974 ουσιαστικά δεν έχει διαφοροποιηθεί. Το ωραίο είναι πως και επί χούντας ακόμα μπορούσε κάποιος να γράψει ή να δείξει (τηλεοπτικά) τεχνηέντως την αντίθεσή του, διότι οι λογοκριτές δεν είχαν ποτέ τόσο μεγάλη ευφυΐα ενώ συνήθως τους έλλειπε και η μόρφωση, για να μην γράψω ακατάλληλες εκφράσεις.
