Αυτό που παρατηρείται συχνά σε περιόδους κρίσης, είναι η δυσκολία των επιχειρήσεων να προβάλλουν και να παρουσιάσουν το αντικείμενό τους προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα. Και δεν μιλάω από τη σκοπιά του διαφημιστή, διότι δεν είμαι. Μιλάω από τη σκοπιά ενός ανθρώπου, ο οποίος παρατηρεί την αγορά, στην οποίαν και ανήκει και διαπιστώνει όλα αυτά τα ζητήματα.
Η τραγική έλλειψη ρευστότητας συνήθως είναι και βασικότερη αιτία. Προκειμένου να εξασφαλισθεί η λειτουργία της επιχείρησης περικόπτεται κάθε άλλη “δευτερεύουσα” (όπως νοείται) δαπάνη. Εδώ υπάρχει σαφώς ένα λάθος.
Επιχείρηση δίχως πελάτες ΔΕΝ υφίσταται. Και στις περιόδους κρίσης δεν τροποποιούνται μόνον οι συνθήκες λειτουργίας και το οικονομικό περιβάλλον, αλλά τροποποιείται και η σύνθεση – σύσταση των πελατών. Και ενώ δίνουμε μεγάλη σημασία στο τι θέλουμε εμείς (ως επιχείρηση) αγνοούμε πλήρως τις ανάγκες των πελατών μας. Οι μεγάλες έως και μνημειώδεις αποτυχίες είναι συνυφασμένες με αυτές τις προκαταλήψεις.
Κανένας πελάτης δε ξύπνησε ένα πρωινό αναζητώντας ζώνες ασφαλείας ή ABS στο αυτοκίνητο του. Όταν υπήρξε πρόβλημα με τα ατυχήματα των αυτοκινήτων και την ασφάλεια, τότε του προσφέρθηκαν λύσεις στο πρόβλημα. Και ο πελάτης αγόρασε αυτές τις λύσεις (την ασφάλειά του) και όχι τις ζώνες ασφαλείας ή το ABS.
Το μεγαλύτερο (και εν πολλοίς θανατηφόρο) σφάλμα των επιχειρήσεων –ειδικά σε περιόδους κρίσης- είναι πως εστιάζουν στα προϊόντα τους ή τις υπηρεσίες και ΟΧΙ στις ανάγκες των πελατών τους. Και εκεί αποτυγχάνουν. Όπως ανέφερα προηγουμένως, η σύσταση και οι ανάγκες των πελατών σε περιόδους κρίσης τροποποιούνται. Και ο εντοπισμός αυτών των δύο συστατικών προέχει από την πλευρά της επιχείρησης.
Αυτό φάνηκε –κατά τη γνώμη μου- ξεκάθαρα στην περίπτωση του τουρισμού στην Ελλάδα. Οι νέες συνθήκες επί COVID-19 “εκτροχίασαν” πλήρως κάτι, το οποίο λειτουργούσε ωσάν με αυτόματο πιλότο. Ξαφνικά ο ήλιος, η θάλασσα, ο ουρανός, η διασκέδαση στα νησιά έπαψαν να είναι ελκυστικά και αυτονόητα. Όχι πως δεν είναι, αλλά δεν καλύπτουν τις ανάγκες, οι οποίες προέκυψαν. Και όμως οι εκστρατείες εξακολουθούν να εστιάζουν σε ανέμελες διακοπές, ενώ πλέον δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Και επιπλέον άλλαξε ΚΑΙ η σύσταση των παραδοσιακών (εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση) πελατών.
Τα οπτικοακουστικά μέσα στα οποία αναφέρομαι δεν είναι κάτι το αυτόνομο. Είναι ένα εργαλείο, όπως και όλα τα υπόλοιπα. Και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά. Το βασικό είναι η πληροφορία και αγαλλίαση του νου. Οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο από ποτέ. Υπάρχει διάχυτη ανασφάλεια σε όλους τους τομείς. Και μάλλον είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον, ο οποίος αγωνιά εάν την επόμενη ημέρα θα έχει την εργασία του, πως το να πίνει καφέ σε μία παραλία σε ένα νησί είναι αυτό, το οποίο χρειάζεται τώρα.
Αναλογιστείτε όλα τα προηγούμενα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μία μορφή βιομηχανίας αμιγούς μορφής. Και εργοστάσιο παραγωγής σοκολάτας να έχετε, δεν είναι η σοκολάτα το ζητούμενο. Είναι η γλύκα, την οποία προσφέρει στη γεύση και η στιγμιαία αγαλλίαση της απόλαυσης. Εάν αυτό μπορεί να το επιτύχει καλλίτερα μία… καραμέλα θα στραφεί εκεί ο πελάτης σας.
Τα οπτικοακουστικά μέσα δεν είναι αυτοσκοπός. Το μεταδιδόμενο μήνυμα και η κάλυψη μίας ανάγκης (ψυχολογικής ενδεχομένως) είναι εκείνο, το οποίο έχει περισσότερη σημασία στις τρέχουσες συνθήκες, οι οποίες μπορεί να μην είναι και τόσο..… τρέχουσες, όσο μόνιμες.
Ενδεχομένως τα εννοιολογικά ιστορικά – γεωγραφικά – λαογραφικά ντοκιμαντέρ να είναι μία ενδιαφέρουσα πρόταση προώθησης και προβολής. Όπως στο παράδειγμα της σοκολάτας, εκείνο το οποίο ενδιαφέρει τον αγοραστή είναι το τι του προσφέρει το προϊόν από πρακτικής απόψεως αλλά και από πλευράς συναισθημάτων. Και το δικό σας “προϊόν” (με την ευρεία του έννοια) θα πρέπει να το προβάλλετε υπό αυτό το πρίσμα.
Επιπροσθέτως και αφού αναφέρθηκα προηγουμένως στον τουρισμό η στροφή σε μικρές αυτόνομες κατοικίες διακοπών ίσως να είναι μονόδρομος καθότι ο μαζικός τουρισμός σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες πολλών αστέρων να μην ενδείκνυται (ισχύει και για τα κρουαζιερόπλοια). Τα “αστέρια” διαβίωσης μετρούν πλέον στην ασφάλεια, την οποίαν προσφέρει η αυτονομία και όχι η μαζικότητα.
Εάν επιβάλλεται λοιπόν να στραφούμε σε αυτού του είδους λύσεις, οι οποίες ήρθαν για να μείνουν, όχι μόνο κατ’ ανάγκην (προστασία από την πανδημία), αλλά διότι διαμορφώνεται πλέον μία νέα κουλτούρα (όπως στη στροφή του κοινού σε άλλου τύπου διακοπών – διασκέδασης), η ανάγκη προβολής του “προϊόντος” ως προς την αξία, την οποίαν προσφέρει, είναι μονόδρομος.
Επικοινωνήστε μαζί μου, εάν έχετε ανάλογους προβληματισμούς και ενδιαφέρεστε για περισσότερα (ισχύει έως 18 Σεπτεμβρίου 2020).
