Κάθε φορά κατά την οποία συμβαίνει μία τραγωδία εμφανίζονται στο διαδίκτυο κάποιες δημοσιεύσεις, οι οποίες περιβάλλονται από έναν μανδύα δήθεν αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας και οι οποίες αναπαραγάγονται κατά κόρον.
Μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη εμφανίστηκε κάποιος, ο οποίος μας δήλωσε πως στην επιστήμη του (ποια είναι αυτή άραγε) ΔΕΝ αναγνωρίζεται το ανθρώπινο λάθος! Στις πυρκαγιές “μάθαμε” πως τελικά καίγονται τα δάση διότι με νομοθετικές ρυθμίσεις κλπ επιτρέπεται η χρήση τους για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών (και αμάν πιά με αυτές τις ανεμογεννήτριες). Προ καιρού όλοι ασχολήθηκαν με τους διαδρόμους του… Πικιώνη στην Ακρόπολη (και ανάθεμα εάν γνώριζαν ποιοι είναι αυτοί) και όταν έγραψα ένα άρθρο καθαρά από τεχνικής απόψεως μία σχολίασε πως άξιος ο… μισθός μου από το υπουργείο (τι χυδαιότητα και αυτή).
Τώρα “μάθαμε” από κάποια άλλη εντελώς ατεκμηρίωτη δημοσίευση πως για την φοβερή πλημμύρα στη Θεσσαλία ευθύνεται η αποξήρανση της λίμνης Κάρλας το 1957-1962. Και φυσικά το άρθρο καθίσταται γελοίο διότι εκείνο στο οποίο θέλει τελικά να καταλήξει είναι πως η τότε κυβέρνηση του Κων/νου Καραμανλή προέβη σε αυτό το τεχνικό έργο για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Οπότε το “λύσαμε” και αυτό και μάθαμε τις πταίει για να χύνουμε δηλητήριο. Βέβαια, πουθενά από όλους αυτούς τους δικαστές και κριτές του πληκτρολογίου δεν γίνεται αναφορά στο βόλεμα των ψηφοφόρων, οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας και πολύ πιθανόν να ευρίσκονται ανάμεσα στους προγόνους τους, τους συγγενείς, τους φίλους τους…
Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή “ουδέποτε ηγάπησα” (όπως και πάρα πολλούς άλλους), το να εμπλέκεις όμως την πολιτική υστεροβουλία ή ανικανότητα με την επιστήμη αποτελεί αλητεία. Και κανένας δεν σε εμποδίζει να γράψεις με πολιτική οπτική γωνία αλλά γράψε το επί τούτου.
Και για να δούμε την ιστορία ενός Πολιτικού Μηχανικού, ο οποίος ανέλαβε κάποτε ένα έργο και τι έπραξε.
Πριν από κάποια χρόνια έπρεπε να αποφασίσω για την παροχέτευση υδάτων μίας μεγάλης έκτασης, η οποία επρόκειτο να διαστρωθεί με τσιμέντο. Το έδαφος είχε αρκετή κλίση προς τη θάλασσα, αλλά η προσωπική μου εκτίμηση μέσα μου δεν μου ενέπνεε εμπιστοσύνη όσον αφορά την ικανότητα παροχέτευσης. Υπ΄ όψιν πως κάθε έργο πρέπει και να λειτουργεί με την έννοια πως δεν μπορείς να αφήσεις μία τεράστια κλίση, ώστε να παροχετεύονται αμέσως τα ύδατα αλλά να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν φορτηγά και άλλα μηχανήματα (λόγω αυτής της κλίσης).
Τι να κάνω λοιπόν, σκέφτηκα πως τα καλύτερα δεδομένα για αυτού του είδους τα έργα θα είχαν ως βάση τον σχεδιασμό αεροδρομίων. Το τελευταίο, το οποίο θέλεις σε έναν αεροδιάδρομο είναι να πλημμυρίσει. Κατεβάζω όλη τη βιβλιογραφία από τις Ηνωμένες Πολιτείες ό,τι καλύτερο υπήρχε και αρχίζω τη μελέτη.
Χρησιμοποιώ τις χειρότερες παραμέτρους, διπλασίασα εάν θυμάμαι καλά τις ποσότητες βροχόπτωσης ανά στρέμμα και διπλασίασα τα κανάλια σε αριθμό ενώ διπλασίασα και τους αγωγούς, οι οποίοι ήταν οι μεγαλύτεροι σε διάμετρο στο εμπόριο.
Και είμαι damn good στους υπολογισμούς όπως θα έλεγε κάποιος.
Το βράδυ ξεσπά μία καταιγίδα από αυτές, τις οποίες γνωρίζουμε στην Δυτική Ελλάδα. Μέσα στη νύχτα αποφασίζω να ελέγξω το έργο, το οποίο είχε ΗΔΗ κατασκευαστεί με τις προδιαγραφές μου. Παίρνω το αυτοκίνητο μέσα σε σφοδρότατες συνθήκες, διότι ήταν και σχετικά μακριά και φτάνω και τι να δω;
Όλο το έργο… πλημμυρισμένο και ποτάμι!
Έκανα ένα “ανθρώπινο λάθος”, το οποίο δεν “αποδέχεται” η επιστήμη μου! Φυσικά δεν είχα ψήφους να λάβω, αντιθέτως η αμοιβή μου πήγαινε περίπατο ενώ ούτε ανεμογεννήτριες θα τοποθετούνταν. Και ο πελάτης μου ΔΕΝ αναγνώριζε “ανθρώπινο λάθος”, αλλά επειδή ήταν ΚΑΙ ο ίδιος στην πραγματική ζωή και έκανε και αυτός λάθη δεν με κατέστησε υπεύθυνο. Επίσης (σημαντικό αυτό) με εμπιστευόταν ως μηχανικό, όχι όμως πως δεν στενοχωρηθήκαμε και οι δύο. “Τύχη” ήταν πως δεν υπήρξε κάτι πολύ χειρότερο και εννοώ πάντα την “ανθρώπινη απώλεια”.
Εν τω μεταξύ με αντίστροφη μηχανική εκτιμώντας χονδρικά τις παροχές της βροχόπτωσης διαπίστωσα πως ήταν περίπου τριπλάσιες από τις χειρότερες προδιαγραφές, τις οποίες μάλιστα είχα αυξήσει 100%! Ένα μεμονωμένο τοπικό φαινόμενο εξαιρετικά υψηλής έντασης, το οποίο “έσκασε” στα χέρια μου (μάλλον στο σχεδιαστήριό μου).
Όταν αργότερα σε κάποιο άλλο έργο χρειάστηκε να υπολογίσω έναν ανεμοφράκτη, αφού μελέτησα τις ανεμοπιέσεις, οι οποίες ασκούνται σε… ουρανοξύστες, τα ξέχασα όλα αυτά και “τοποθέτησα” ένα… Jumbo Jet σε απόσταση 50 μέτρων με τους τέσσερεις κινητήρες του στη μέγιστη ισχύ ενώ υπολόγισα με κάθε δυνατή λεπτομέρεια τη διάχυση, την αεροδυναμική και τις πιέσεις, τις οποίες θα ασκούσαν στον φράχτη –και τι έπρεπε να κάνω ώστε να μην γίνει και αυτός πτέρυγα αεροπλάνου και… πετάξει-.
Θαυμάσια μελέτη!
Απορρίφτηκε λόγω κόστους!
Αυτά από έναν διπλωματούχο Πολιτικό Μηχανικό με πάμπολλες πραγματικές κατασκευές, τις οποίες ο ίδιος έχει μελετήσει ΚΑΙ υπογράψει ΚΑΙ κατασκευάσει και ο οποίος ΚΑΙ ανθρώπινα λάθη κάνει (μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθη αν και ούτε και γι΄ αυτό είμαι σίγουρος) ΚΑΙ τα έχει πολύ ακριβά πληρώσει.
Σημ.: Και με την πολιτική θα ασχοληθούμε και με το πόσο φτηνή έχει καταντήσει, αλλά προηγουμένως να εξετάζουμε περισσότερες παραμέτρους και όχι να υιοθετούμε κάθε ανοησία, η οποία γράφεται (και κυρίως με τι σκοπό).
