Α. Μη αποδοχή τελικού αποτελέσματος
Ακόμα και με μία ψήφο διαφορά σε εκατομμύρια ψηφοδέλτια και με μία οριστική απόφαση δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην γίνει αποδεκτό το αποτέλεσμα. Οι δομές των Ηνωμένων Πολιτειών είναι τόσο ισχυρές, ώστε καμία προσωπική επιθυμία δεν μπορεί να επικρατήσει.
Κατά τη γνώμη μου στην περίπτωση επικράτησης οποιοδήποτε υποψηφίου καμία προσφυγή δεν μπορεί να έχει ευνοϊκή κατάληξη, εάν δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένη και ισχυρή. Ούτε πρόκειται να υπάρξει μακροχρόνιος δικαστικός αγώνας, όπως αφήνεται να εννοηθεί. Κανένας δεν θα διακινδυνεύσει να παρανομήσει.
Β. Γιατί ο νυν Πρόεδρος δεν αποδέχεται μία (πιθανή) ήττα του;
Διότι, όπως έχω αναφερθεί του είναι αδύνατον να αποδεχθεί την ήττα· οποιαδήποτε ήττα. Αυτό θα τον κλωνίσει τόσο πολύ, ώστε ακόμα και με διαφορά 70-30 πάλι θα προσπαθούσε να πείσει τον εαυτόν του, πως πρόκειται για ένα κατασκευασμένο αποτέλεσμα. Αυτή είναι η ψυχοσύνθεση του. Πόσο μάλλον τώρα, όπου οι διαφορές είναι τόσο μικρές και τόσο αμφίρροπο το αποτέλεσμα.
Και εδώ τίθεται το πολύ μεγάλο και ουσιαστικό ερώτημα:
Γ. Γιατί είναι τόσο αμφίρροπο το αποτέλεσμα;
Διότι σε κάθε περίπτωση αυτό συνιστά μία τεράστια αποτυχία του Δημοκρατικού κόμματος. Σύμφωνα με τα όσα έχουν λεχθεί και συμβεί την τετραετία από το 2016 έως και σήμερα θεωρητικά θα έπρεπε να είναι μία νίκη περίπατος. Αλλά ούτε νίκη είναι ακόμα (δεν έχει επίσημα ανακοινωθεί το τελικό αποτέλεσμα) και σίγουρα όχι περίπατος. Είναι η επιλογή του προσώπου; Είναι η επιχειρηματολογία; Είναι η Αμερικανική κοινωνία, η οποία έχει αλλάξει κατευθύνσεις σκέψης και νοοτροπία; Τι συμβαίνει ακριβώς;
Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσω σε αμέσως επόμενο άρθρο μου.
Σημ. 1: Θυμίζω πως αντίστοιχα αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση συνέβη στις εκλογές του 1960: Τζών Φ. Κέννεντυ 34.220.984 ψήφοι, Ρίτσαρντ Νίξον 34.108.157 ψήφοι! Η συνέχεια όμως ήταν τραγική και για τους δύο, (για διαφορετικούς όμως λόγους)…
Σημ. 2: Όπως πάντα δεν εκφράζω προσωπικές προτιμήσεις παρά καταγράφω υποκειμενικές εκτιμήσεις.
