Πριν από πολλά χρόνια, περίπου το 1995 είχα αρχίσει να ασχολούμαι με την αποκατάσταση διατηρητέων κτιρίων (κάποιων από όσα είχαν τέλος πάντων απομείνει στην Πάτρα). Εννοώ την στατική αποκατάσταση. Σημειώνω εδώ πως τεχνικά ένα αρχοντικό πέτρινο και ένα οποιοδήποτε άλλο πέτρινο κτίριο έχουν την ίδια αντιμετώπιση, όσον αφορά την προσέγγιση. Ωστόσο τα αρχοντικά έχουν πολλές κατασκευαστικές λεπτομέρειες, οι οποίες δεν συναντώνται στα απλά… χωριάτικα σπίτια, τα οποία είναι κατά κανόνα απλούστερης κατασκευής (όχι όμως και ποιοτικά κατώτερα).
Σε συνεργασία με τον αγαπημένο -πάνω από όλα φίλο- Αρχιτέκτονα Στάθη Χρυσικόπουλο, ο οποίος είχε την αισθητική επιμέλεια και αρχιτεκτονική μελέτη, παραλαμβάναμε ένα παλαιό κτίριο και το παραδίδαμε έτοιμο να ξανανιώσει για την επόμενη… εκατονταετία!
Η δυσκολία αυτών των έργων έγκειται στην πολυπλοκότητα της δομής τους και σε πάρα πολλούς άγνωστους (και επικίνδυνους) παράγοντες. Φυσικά και στην κατάστασή τους, η οποία μόνο καλή δεν ήταν μετά από δεκαετίες χωρίς καμία επέμβαση. Μερικά μάλιστα ήταν εγκαταλελειμμένα και εντελώς απροσπέλαστα. Οι εποχές ήταν καλές από κατασκευαστικής απόψεως και ήταν πολύ δύσκολη η εξεύρεση προσωπικού, διότι τα ειδικευμένα συνεργεία προτιμούσαν τις κατασκευές από οπλισμένο σκυρόδεμα, οι οποίες ήταν πολύ ευκολότερες και κερδοφόρες. Και δεν υπήρχαν και συνεργεία σε αυτόν τον τομέα, κανείς δεν ασχολείτο.
Συγκέντρωσα λοιπόν μία ομάδα από ανθρώπους φιλικής γειτονικής χώρας, οι οποίοι μόλις είχαν καταφθάσει και ναι μεν δεν είχαν εμπειρία, αλλά ήταν πρόθυμοι να εργαστούν στο σκληρό περιβάλλον παλαιών κτιρίων. Για τις “κανονικές” εργασίες προφανώς χρησιμοποιούσα γνωστούς μου από την τοπική αγορά, αλλά το κτίριο δεν ήταν πλέον στην αρχική του μορφή.
Δεν μπορώ φυσικά να θυμηθώ ονόματα και λεπτομέρειες, αλλά κάποιοι εξ΄ αυτών ζούσαν διπλή ζωή: το πρωί… μαθήτριες και το βράδυ καθηγήτριες. Και τι εννοώ; Ασχολούνταν με τη νύχτα. Για να είμαι ειλικρινής ποτέ μου μου δεν είχα πρόβλημα συμπεριφορών ούτε και είχα αντιληφθεί κάτι σχετικό. Η δουλειά μας ήταν μία και συγκεκριμένη και αυτό με ενδιέφερε.
Κάποια ημέρα μερικοί δεν παρουσιάστηκαν το πρωί για την εργασία τους. Μα πού πήγαν τα… παιδιά; Η αστυνομία το προηγούμενο βράδι είχε κάνει κάποια εκκαθαριστική επιχείρηση και… πάπαλα! Τότε έμαθα λοιπόν πως ήταν και μερικά μπουμπούκια στην ομάδα μου, κυρίως στη φύλαξη και ό,τι αυτό συνεπάγεται νυχτερινών ευαγών ιδρυμάτων.
Δεν γνωρίζω τη συνέχεια και τι έγινε, πάντως δεν ξαναφάνηκαν.
Τι ανόητους ήμουν! Δεν τους έκανα… αγωγή με το σκεπτικό πως μου σπίλωσαν τη φήμη και το όνομα στην αγορά! Αμάν πχιά!
