Η λέξη “αλήτης” εμπεριέχει μία γοητεία. Η λέξη όμως “αλητεία” όχι. Η πρώτη παραπέμπει σε κάποιον μάλλον ελεύθερο άνθρωπο, χωρίς βέβαια σκοπό και νόημα, αλλά μήπως όλοι μας δεν ονειρευόμαστε ενδόμυχα κάτι ανάλογο; Η δεύτερη όμως παραπέμπει σε πράξη. Κάνουμε κάτι εις βάρος κάποιων άλλων και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.
Πώς τώρα μου ήλθαν στο μυαλό όλα αυτά;
Το ουσιαστικό και αληθινό πρόβλημα των μνημονίων, της πανδημίας, των καταστροφών και γενικώς κάθε κατάστασης, η οποία επηρεάζει μία σημαντική μερίδα ανθρώπων είναι η συμπεριφορά των… άλλων! Πώς δηλαδή θα αντιδράσουν ή θα ανταποκριθούν σε αυτές τις καταστάσεις.
Αλητεία λοιπόν σημαίνει πως οι “άλλοι” (οι δεύτεροι) με αφορμή μία κατάσταση πέραν των συνήθων, η οποία οδηγεί σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση την πρώτη κατηγορία, η οποία επηρεάζεται, προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.
Και δυστυχώς αυτό λειτουργεί.
Το ωραίο είναι πως οι κατηγορίες… αλληλοεμπλέκονται. Δηλαδή δε σημαίνει πως εάν κάποιος είναι σε μία δυσμενή θέση δεν θα φερθεί ενδεχομένως με τον ίδιο αλήτικο τρόπο εκεί, όπου μπορεί. Αυτός δεν είναι ο νόμος της ζούγκλας· αυτός είναι ο νόμος των ανθρώπων. Διότι τα κίνητρα των ζώων δεν είναι τα ίδια με των ανθρώπων.
Όλες λοιπόν οι καταστάσεις από μόνες τους, πέραν τον αυτονόητο πόνο και τις δυσμενείς συνέπειες, τις οποίες προκαλούν θα ήταν εξαιρετικά διαχειρίσιμες εάν δεν ίσχυαν τα προηγούμενα. Το άγχος προκαλείται από το πώς φέρονται οι άλλοι και όχι από την ίδια την κατάσταση.
Εάν δεν φοβόσουν πως θα χάσεις το σπίτι σου σε μία δύσκολη περίοδο, θα ενεργοποιούνταν ο μηχανισμός αναστροφής και προσπαθειών προς τη βελτίωση της κατάστασης σου. Όταν όμως είσαι υπό την απειλή του… δρόμου, τότε καταλαμβάνεις θέσεις άμυνας και πολέμου (για να διασώσεις την κατοικία σου). Και φυσικά δεν έχεις και καμία διάθεση να αγωνιστείς εναντίον της πραγματικής αιτίας, η οποία σε έφερε σε αυτό το σημείο.
Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα.
Τώρα και με την πανδημία αυτό είναι για άλλη μία φορά φανερό. Και τελικά αντί να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε με ρεαλιστικό τρόπο ένα φυσικό φαινόμενο, κατευθυνόμαστε και αμυνόμαστε στο να αντιμετωπίσουμε τις συμπεριφορές ανθρώπων, οι οποίοι το εκμεταλλεύονται προς όφελός τους. Και από εκεί και πέρα το μυαλό… “φεύγει” και αρχίζει να οδηγείται σε δρόμους άλλους, μη υπαρκτούς. Αυτό ευνοεί ακόμα περισσότερο την νοοτροπία της αλητείας, αφού το πεδίο επιρροής της καθίσταται ευκολότερο.
Οι κοινωνίες δεν επιβιώνουν (με καλό τρόπο τουλάχιστον) εάν τα μέλη τους κινούνται “εναντίον” αντί για “προς” ο ένας στον άλλον. Και okay ακούγεται ανεδαφικό και ανεφάρμοστο. Θα συμφωνήσω διστακτικά, αλλά θα προσθέσω πως ας μην θεωρείται όμως και για “κανονικό”, αυτό, το οποίο συμβαίνει. Καθόλου δεν είναι και καμία de facto αποδοχή του δεν πρέπει να είναι αποδεκτή.
Αλητεία είναι τελεία και παύλα, ασχέτως των ονομασιών τις οποίες της δίνουμε…
