Ίσως το πρώτο ερώτημα να φαίνεται “αίολο” ή απροσδιόριστο, αλλά δεν είναι!
Θα το επαναπροσδιορίσω προκειμένου να γίνει αντιληπτό:
Τι είναι πιο σημαντικό το Ακίνητο ή το είδος της Επένδυσης;
Προσέξτε!
Αν πρόκειται για Ακίνητο με μοναδικά χαρακτηριστικά (θέση, λειτουργία, διαχρονική αξία), τότε βασικό στοιχείο είναι το ίδιο…
Αν όμως πρόκειται για Ακίνητο, του οποίου τα χαρακτηριστικά μπορούν να βρεθούν και σε άλλα ομοειδή Ακίνητα, τότε το ουσιώδες είναι το είδος της επένδυσης και κυρίως η σχέση την οποία έχετε με αυτό. Ιδού τι εννοώ: Είναι δικό σας ή όχι…
Τώρα να δούμε όμως από πού θα προέλθουν τα χρήματα.
Βλέπετε το πρόβλημα είναι πάντα η χρηματοδότηση. Προσέξτε όμως! Το ζήτημα έχει εξελιχθεί, όχι σε ζήτημα δυνατοτήτων και δημιουργίας χρήματος, αλλά σε ζήτημα μεταφοράς χρήματος.
Αυτή είναι μία τεράστια διαφορά στην εξέλιξη του οικονομικού περιβάλλοντός μας. Επιπροσθέτως αποτελεί και οπισθοχώρηση μεγάλης έκτασης. Η τόσο (άδικα) κατηγορηθείσα πιστωτική επέκταση, ασχέτως των γνωστών προβλημάτων, (όλα προερχόμενα από την ανθρώπινη φύση) απετέλεσε την μεγαλύτερη “ανακάλυψη” των τελευταίων ετών.
Η ειρωνεία είναι πως μία ιδέα πίστης στο μέλλον και ελπίδας για τον ικανό άνθρωπο διασύρθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να υποστηρίζεται ακριβώς από εκείνους, οι οποίοι πραγματικά ωφελούνταν.
Ο καπιταλισμός του 1900 ήταν ένα στυγνός, χωρίς ελπίδα καπιταλισμός με άμεσα ωφελημένους τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες. Δεν υπήρχε καμία δυνατότητα άντλησης κεφαλαίων από “άλλους”. Όπως έχω γράψει στο παρελθόν η σημαντική στιγμή ήταν όταν απέκτησαν πρόσβαση στην Wall Street και οι “άλλοι”… Ο Michel Milken ήταν ακριβώς αυτός, ο οποίος ξεκίνησε αυτή την κατάσταση και φυσικά βρέθηκε στην φυλακή και με μία ισόβια απαγόρευσης ενασχόλησης με τις μετοχές… (αλλά είναι και ο 488ος πλουσιότερος άνθρωπος στον Κόσμο)…
Το βασικό του “αμάρτημα”: έδωσε πρόσβαση στα κεφάλαια της Wall Street στους “άλλους”…
Η χρηματοπιστωτική επέκταση έδωσε τη δυνατότητα σε εκατομμύρια ανθρώπους να αναπτύξουν τη ζωή τους και έδινε το τεράστιο κίνητρο της ελπίδας στο μέλλον. Η λήψη ενός δανείου αποτελεί μία “υπόσχεση” για το μέλλον… Αποτελεί πράξη πίστης και ώθησης. Αυτό όμως απαιτεί οι υποσχέσεις να εξαργυρώνονται με την δημιουργία χρήματος από την κεντρική τράπεζα…
Η λιτότητα και όλες οι ομοειδείς πολιτικές καταργούν ακριβώς αυτή τη δυνατότητα και επιμένουν στην “μεταφορά” των υπαρχόντων (όποιων) κεφαλαίων. Αντί να εστιάζουμε στην δημιουργία χρήματος και να αναπτύσσουμε τις δυνατότητες μας, ανταγωνιζόμαστε να πείσουμε όσους διαθέτουν (ακόμα και τυχαία) κεφάλαια να τα διαθέσουν προκειμένου να επιτύχουμε τους στόχους μας.
Προφανώς αυτό οδηγεί σε κοινωνικές εντάσεις, ακόμα χειρότερες ανισότητες και βελτίωση της θέσης των όσων διαθέτουν πρόσβαση στα κεφάλαια σε αντίθεση με τους υπόλοιπους. Κανένα καλό δεν θα υπάρξει από την λιτότητα, η οποία αποτελεί στην ουσία μια δήθεν πολιτισμένη και εκ του πονηρού λέξη του όρου: φτώχεια για τους πολλούς προς όφελος των λίγων…
Το βασικό πρόβλημα είναι πως αν δεν προκαλέσουμε …Επανάσταση δεν μπορούμε εύκολα να τροποποιήσουμε τον μηχανισμό της δημιουργίας χρήματος… Συνεπώς το ερώτημα αναγκαστικά μετατίθεται στο πως θα εφεύρουμε μηχανισμούς αλά Michel Milken προκειμένου να επαναφέρουμε τα τεράστια αδρανή και παγιδευμένα κεφάλαια σε επιχειρήσεις παλαιάς γραμμής στην αγορά…
Πλέον και οι έννοιες “Ακίνητο” και ”Επένδυση” αποκτούν άλλη σημασία…
Αυτός είναι ο δρόμος της Teucris…
Σημ. 1. Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής σε οσοσδήποτε υψηλή θέση και εάν ευρίσκεται, ούτε οσοδήποτε μεγάλη δύναμη και αν διαθέτει.
Σημ. 2. Όλοι και όλα έχουν το αδύνατο σημείο τους…
Σημ. 3 Πάντα υπάρχει τρόπος.
