Σήμερα το απόγευμα κατέρρευσε στην Πάτρα ένα κεντρικό κτίριο μέσα στο χώρο του λιμανιού. Το κτίριο νομίζω πως είχε υποστεί ζημιές ήδη από τον σεισμό του 2008 και είχε χαρακτηριστεί από τότε επικίνδυνο. (Σημειώνω πως δεν γνωρίζω την περίπτωση και συνεπώς γράφω μόνο όσα θυμάμαι).
Από τότε μέχρι σήμερα το μεσημέρι που… υπογράφηκε επιτέλους η σύμβαση κατεδάφισης του με προθεσμία 3 μηνών. Αλλά όταν ένα κτίριο χαρακτηρίζεται επικίνδυνο προς κατάρρευση ΕΙΝΑΙ επικίνδυνο προς κατάρρευση· και από μία φοβερή σύμπτωση 3 περίπου ώρες μετά την υπογραφή της εργολαβίας (και 9 χρόνια από την στιγμή αφ’ ότου κατέστη επικίνδυνο) κατέρρευσε μερικώς από μόνο του.
Τίποτα δεν συγκρίνεται λοιπόν με τις συμπτώσεις!
Δυστυχώς κάποιος Αλγερινός έφυγε από τη χώρα του για να καταπλακωθεί εδώ, ενώ άκουσα και για κάποιον άλλον τραυματία. Φυσικά και κάποιοι άνθρωποι από σήμερα θα υποστούν μία πολύ μεγάλη ταλαιπωρία, διότι σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και ποινική ευθύνη. Όχι καλή ημέρα…
Πριν από έναν μήνα περίπου το περιεργαζόμουν αρκετή ώρα, αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου να μην πιστεύει ποτέ πως θα γίνει το χειρότερο εκείνη τη στιγμή. Όντας στον κρατήρα του Βεζούβιου είναι αδύνατον να σκεφτείς πως μπορεί την ώρα εκείνη το ηφαίστειο να εκραγεί.
Όσον αφορά τώρα το τεχνικό ζήτημα, τον τρόπο της κατάρρευσης δηλαδή, η όψη του κτιρίου είχε λάβει μεγάλη κλίση. Ίσως οι θερμοκρασίες, ίσως κάτι πού απλό να προκάλεσε την κατάρρευση. Οι ζημιές στα κτίρια να γνωρίζετε είναι συσσωρευτικές. Το σήμερα δεν εξασφαλίζει κατ’ ανάγκην και το αύριο.
Ήταν τόσο απλό, αλλά τελικά έγινε τόσο περίπλοκο…