Νοιώθω τόσο αμήχανα γι’ αυτό το άρθρο αλλά μου είναι αδύνατον να μην το γράψω. Σήμερα ήμουν σε μία εξόδιο ακολουθία… Μία κηδεία. Ξέρετε, έχοντας βιώσει τόσους θανάτους στενών μου ανθρώπων, γονιών, νεότατης νύφης και πολύ πρόσφατα και αδελφού πίστευα πως έχω μία “ανοσία” στα συναισθήματα… Αλλά διαψεύστηκα. Τολμώ να πω και ας φαίνεται τόσο παράξενο πως σήμερα στενοχωρήθηκα περισσότερο κι απ’ όλους τους άλλους θανάτους…
Γι’ αυτό γράφω και αυτό το άρθρο. Χθες το πρωί έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Ξουρής, ο (άμισθος) επιστάτης του Μουσικού σχολείου (γυμνάσιο και λύκειο) της Πάτρας. Ένας πολύ απλός άνθρωπος, τον οποίον επί τρία χρόνια συνεχώς συναντούσα πρωί και μεσημέρι και δεν ανταλλάσσαμε μόνο τυπική καλημέρα και καλησπέρα• συζητούσαμε και για πάρα πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Η ευστοχία του στις αναλύσεις χαρακτηριστική.
Χθες όμως… δεν ήταν εκεί και δεν θα είναι ποτέ πια ως φυσική παρουσία.
Σήμερα στην κηδεία του ήταν όλοι. Ολόκληρο το μουσικό σχολείο (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς μαθητών). Και ήταν όλα τόσο ήσυχα. Ελάχιστες συζητήσεις, καθόλου τυπικές χειραψίες… τίποτα.
Ούτε ψίθυρος στην λειτουργία ούτε κανένα χαμένο ή αδιάφορο βλέμμα. Όλοι σιωπηλοί… Οι βαθιές και εξαιρετικά καλλίφωνες ψαλμωδίες του Δημήτρη Γαλάνη, καθηγητή του σχολείου σε μετέφεραν σε έναν απόκοσμο τόπο. Οι αχτίνες του ήλιου από τα μικρά παράθυρα του τρούλου έπεφταν στο σώμα του νεκρού με έναν εντελώς ιδιαίτερο τρόπο.
Και ο επικήδειος του διευθυντή του σχολείου Σταμάτη Λέκκα Σταματης Λέκκας, ένα θαυμάσιο ποίημα πηγαίας έκφρασης γνησίων συναισθημάτων. Ένας μοναδικός λόγος… απροετοίμαστος και de profundis.
Και η σύζυγος του εκλιπόντος στην πιο μεγάλη της θλίψη, το μόνο, το οποίο εξέφρασε μέσα στον βαθύτατο πόνο της την ώρα της αποκομιδής του νεκρού από την εκκλησία ήταν: “ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά του σχολείου και όλους σας”• και το είπε πολλές-πολλές φορές…
Περπατώντας προς το νεκροταφείο μέσα στην υπέροχη φύση της Εγλυκάδος (προαστίου της Πάτρας) και παρατηρώντας σε μία πανέμορφη ημέρα τα λουλούδια, τα πουλιά, τον ουρανό σκεφτόμουν πόσο θλιβερό είναι να μην μπορεί αυτός ο άνθρωπος πλέον να τα χαρεί. Και βάθαινε περισσότερο τη στενοχώρια μου αλλά και το πόσο σπουδαίο είναι το δώρο της ζωής.
Και μέσα σε αυτές τις σκέψεις μου συνειδητοποίησα πως αυτή η κηδεία εξέπεμπε ένα πολύ σπουδαίο μήνυμα. Τούτο, διότι ο Βασίλης ήταν/είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, χωρίς κανέναν ιδιαίτερα βαρύνοντα τίτλο, χωρίς καμία σπουδαία περγαμηνή, από τις τόσες τεχνητές, τις οποίες τόσο εύκολα προσθέτουμε στους εαυτούς μας…
Ήταν/είναι ένας πραγματικός Άνθρωπος…
Η ανταπόκριση του διευθυντή και του συλλόγου καθηγητών του Μουσικού σχολείου σε αυτή την απώλεια; Πένθος την ημέρα της κηδείας, κλειστό το σχολείο, μαθητές τιμητικά γύρω από το φέρετρό του, μεσίστια σημαία για τις επόμενες σαράντα ημέρες και ολική παρουσία προκειμένου να τιμηθεί αυτός ο Άνθρωπος.
Οι Ελληνικές πραγματικές αξίες αξιολόγησης σύμφωνα με τα ανθρώπινα πρότυπα του μεγάλου μας πολιτισμού είναι παρούσες, υπαρκτές και μόνον αισιοδοξία για το μέλλον γεννούν.
Και τούτο, διότι στην κηδεία αυτή έλαμπε το Ήθος και η Αλήθεια.
