Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση “Σκέφτομαι, άρα είμαι ή υπάρχω” του René Descartes (Ρενέ Ντεκάρτ ή Καρτέσιος κατά το Ελλληνικότερον) νομίζω πως αποδίδω το διαχρονικό νόημα της έννοιας της εξουσίας. Η εξουσία ορίζεται ως η επιβολή της θέλησης μας προς τους άλλους δια της ισχύος. Ωστόσο μία προσθήκη στον ορισμό νομίζω είναι απαραίτητη:
Εξουσία ορίζεται και η δυνατότητα πρόσβασης – επικοινωνίας με τους άλλους και επιπλέον η ισχύς μέσω των ομοίων.
Δεν δύναμαι να επικοινωνήσω με τον Πρόεδρο μίας χώρας, αλλά ένας άλλος Πρόεδρος μπορεί. Όλοι αυτοί μεταξύ τους αποτελούν το κλαμπ των Προέδρων. Άρα εάν εγώ, ακόμα και να μην είμαι Πρόεδρος, γνωρίζω ένα Πρόεδρο έχω κάποιου είδους πρόσβαση (και εξουσία).
Ο καλλιτέχνης ή ο συγγραφέας μέσω του έργου του έχει πρόσβαση σε ένα κοινό. Άρα αποκτά μία μορφή εξουσίας στα μυαλά των θεατών ή αναγνωστών του. Ο στρατιωτικός αποκτά πρόσβαση και εξουσία μέσω της απειλής των όπλων. Οι… ινφλουένσερς (τι ηλίθια λέξη) μέσω των ακολούθων τους.
Και εκείνοι, οι οποίοι παρέχουν την άδεια επικοινωνίας με το κοινό (τηλεοπτικά μέσα, τύπος, επιτροπές αξιολόγησης κ.ο.κ) διαθέτουν μεγάλη εκ των παρασκηνίων επιρροή.
Πού όμως είναι το ωραίο;
Σύμφωνοι! Έχω πρόσβαση, άρα υπάρχω. Δεν χρειάζεται κατ΄ ανάγκην όμως και να σκέφτομαι!
