Πόσο μου αρέσει και τι αισθήματα νοσταλγίας μου δημιουργεί μία εικόνα ενός κτιρίου μέσα στη νύχτα με ένα φως να φωτίζει από το εσωτερικό του. Πόσες σκέψεις περνούν από το μυαλό. Γιατί; Διότι το φως υποδηλώνει ανθρώπινη παρουσία!
Να ένα προνόμιο της νύχτας, το οποίο στερείται η ημέρα.
Τι κάνει όμως αυτός ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι, ποιοι είναι, εάν το άφησαν απλά αναμμένο, τίποτα μα τίποτα δεν μας πληροφορεί. Αλλά γνωρίζουμε και –κυρίως- μπορούμε να φανταστούμε άπειρες εκδοχές.
Και να πλάσουμε άπειρα σενάρια και ιστορίες. Κι όμως! Δεν έχουμε δει κανέναν άνθρωπο! Τίποτα συγκεκριμένο παρά μόνον την ισχυρή (σχεδόν) βεβαιότητα της παρουσίας του.
ΑΥΤΟ ακριβώς είναι ο κινηματογράφος (κυρίως) και όχι μόνον αυτός. Όχι αυτό, το οποίο βλέπεις, αλλά ΑΥΤΟ, το οποίο ΔΕΝ βλέπεις και πλάθεις με τη φαντασία σου!
