Την προηγούμενη Πέμπτη το πρωί ήμουν σε πολύ μεγάλο στρες. Τόσο μεγάλο, ώστε άρχισα να βιώνω σωματικά προβλήματα (δυσκολία στην αναπνοή και μία αίσθηση πανικού). Επειδή δεν είμαι και πολύ της κατάθλιψης μόλις αντιλαμβάνομαι πως κάτι αρχίζει να φεύγει από τον έλεγχο, τροποποιώ αμέσως τα δεδομένα, προκειμένου να το σπάσω και αποφάσισα να φύγω από το γραφείο για μία βουτιά στη θάλασσα. Τότε με ειδοποίησαν και αντί για τη θάλασσα βρέθηκα στην εντατική στο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν με ορατή την θλιβερή εξέλιξη ο αδελφός μου. Σε λίγες ώρες όλα τελείωσαν και την μεθεπομένη τελείωσαν και τα διαδικαστικά.
Μέσα σε λιγότερο από 16 ώρες όλα μεταβλήθηκαν και με τρόπο μη αναστρέψιμο.
Σήμερα με διάθεση (πολύ-πολύ) μακράν του στρες (νομίζω πως πλέον δεν θα μου συμβεί ποτέ πάλι αυτό) αναλογίζομαι το πόσο γελοίο είναι να αγχώνεται κάποια/ος για αναστρέψιμα ζητήματα, οσοδήποτε δυσάρεστα και εάν είναι. Δεν συνιστώ βεβαίως ούτε ανευθυνότητα, ούτε στρουθοκαμηλισμό. Απλή αντιμετώπιση με όποιο κόστος, έστω.
Όπως ήμουν συνηθισμένος κάθε τόσο να τηλεφωνώ στον αδελφό μου να του λέω τα “προβλήματα” μου και να μου απαντά πως “αυτά δεν είναι προβλήματα” μπορώ να σας διαβεβαιώσω απόλυτα πως όντως “αυτά ΔΕΝ είναι προβλήματα”.
Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορεί να απαντήσει στην άλλη γραμμή.
Αλλά δεν θα σταθώ ούτε και εδώ. Διότι ΚΑΙ αυτό, (αν και μη αναστρέψιμο) είναι τόσο πραγματικό και πρέπει να γίνει εντελώς αποδεκτό.
Το χαρούμενο τραγούδι του Steve Arrington αποδίδει πλήρως το πνεύμα μου.
I feel so real = Είναι τόσο πραγματικό. Η ζωή οφείλει να συνεχιστεί με τα νέα δεδομένα.