Σήμερα το μεσημέρι όπως ήμουν ξαπλωμένος στην παραλία και κοίταζα τις… πέτρες παρατήρησα ένα πολύ μικρό κοχυλάκι. Πραγματικά μικροσκοπικό αλλά δεν λάθευες για το τι ήταν. Τι θέλεις εδώ βρε κοχυλάκι σκέφτηκα; Αλλά μάλλον το αντίθετο θα έπρεπε να γράψω. Τι θέλω ΕΓΩ στην περιοχή σου;
Το κοχυλάκι μάλλον είναι άδειο, εντάξει δεν είμαι και οστρακολόγος αλλά για να είναι εκεί μέσα στις άλλες πέτρες, το ασπόνδυλο περιεχόμενό του πρέπει να το εγκατέλειψε. Και συνέχισα τις σκέψεις μου…
Ένα τόσο θεωρητικά ασήμαντο πλάσμα κι όμως ήταν εκεί για κάποιο λόγο. Έστω το… παρελθόν του και εννοώ το εξωτερικό, σκληρό, προστατευτικό κέλυφος, το οποίο εντόπισα.
Α ρε κοχυλάκι…
Αμέσως μετά πέρασαν από το μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις και όχι για το κοχύλι από… κατασκευαστικής απόψεως (όπως και οι φωλιές των πουλιών και των άλλων ζώων) αλλά γιατί… γιατί…
Γυρίζω πίσω μου και βλέπω τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Μετά ξανακοιτάζω το κοχυλάκι. Ποιο είναι πιο θαυμαστό; Μα το κοχυλάκι αυθόρμητα απάντησα στο αυτο-ερώτημά μου.
Και μετά κι άλλες σκέψεις εντελώς διαφορετικές και άσχετες μεταξύ τους. Κι όλα αυτά από ένα μικρό κοχυλάκι…
Νομίζω πως αναθεώρησα και πάρα πολλά πράγματα, ναι περίεργο, αλλά όντως συνέβη. Τι μου δημιούργησε αυτό το κοχυλάκι!
Προσέξτε όμως! Αυτό είναι το ΔΙΚΟ μου κοχυλάκι. Ήταν εκεί γιατί ήθελε κάτι προσωπικό να μου μεταφέρει. Ψάξτε στην άμμο και τις πετρούλες το ΔΙΚΟ σας… Ίσως αυτό, το οποίο αναζητάτε να είναι κρυμμένο μέσα σε ένα ασήμαντο μικρό κοχυλάκι.
Θαυμαστή η ζωή…
