Η ζωή έχει πάντα τον τρόπο της. Δεν αρκείται να σε υποβάλλει σε δοκιμασίες. Τις διανθίζει με ιδιότητες, οι οποίες έχουν στόχο να σε οδηγήσουν σε ακραίες καταστάσεις· και έχει το λόγο της.
Είσαι σε μία πολύ δυσάρεστη κατάσταση, την οποίαν μετά βίας αντέχεις, αλλά οι φροντίδες της ζωής σε κάνουν να το ξεχνάς. Κάποια στιγμή και λίγο πριν το ποθητό, ας πούμε τέλος, της κατάστασης νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο. Μένουν ίσως λίγοι μήνες προκειμένου να επιτύχεις κάτι για το οποίο προσπαθούσες χρόνια ή δεκαετίες και υπέμενες τα πάντα. Ήταν το κίνητρο να αντέχεις τις συνθήκες της ζωής σου. Κι έρχεται μία στιγμή λίγο πριν το πολυπόθητο τέλος, όπου θα εισπράξεις τους καρπούς αυτής της προσπάθειας σου, αλλά… νιώθεις πως δε γίνεται. Δεν πάει άλλο. Δε μπορείς.
Μα είναι μόνο λίγο ακόμα διάστημα. Τι θα πάθεις; Άντεξες τόσο και τόσα, θα εγκαταλείψεις λίγο πριν το τέλος; Στην Αμερική λέγεται πως κανένας δεν εγκαταλείπει το μαραθώνιο της Βοστώνης στο 39ο χιλιόμετρο! Αλλά εσύ δεν τρέχεις στη Βοστώνη, τρέχεις το μαραθώνιο της ζωής και ενώ έχεις ήδη περάσει τα πρώτα μέτρα του 39ου χιλιομέτρου ΔΕ θέλεις…
Τι κάνεις;
Βλέπετε η ζωή έχει ειδικότητα στα τερτίπια. Στο 25 χιλιόμετρο νιώθεις δυνατός, στο 38ο δίνεις όλες σου τις δυνάμεις και μόλις ένα χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό θέλεις να εγκαταλείψεις! Και αυτό συμβαίνει όχι διότι δεν θέλεις να συνεχίσεις αλλά διότι λίγο πριν το 39ο χιλιόμετρο σου λύνεται το κορδόνι του παπουτσιού σου, ένας πόνος σε σουβλίζει στο στομάχι, σε σφίγγει η αθλητική σου μπλούζα ανυπόφορα… διψάς και όλα αυτά προκύπτουν τότε και όχι δέκα χιλιόμετρα νωρίτερα!
Είμαι απόλυτα βέβαιος πως σε αυτό το γενικό παράδειγμα θα αναγνωρίσετε πάρα πολλές καταστάσεις της ζωής σας, όπως εξ΄ άλλου κι εγώ.
Τι κάνεις λοιπόν, όταν είσαι στο 39ο χιλιόμετρο με όλα τα προηγούμενα να σε πιέζουν αφόρητα;
Απαντώ απολύτως ευθαρσώς και χωρίς σκοτεινά σημεία:
Ε Γ Κ Α Τ Α Λ Ε Ι Π Ε Ι Σ !!!
Εάν δεν το κάνεις οι ζημιές του τελευταίου χιλιομέτρου θα απορροφήσουν όλο τα όφελος του τερματισμού. Μη διερωτάστε. Ακριβώς αυτό είναι. Ναι μεν θα λάβετε τη χαρά του τερματισμού (χμ), αλλά οι τραυματισμοί, η υπερπροσπάθεια και όλα τα συναφή, εάν δεν σας έχουν ήδη πάρει το μυαλό (περισσότερο από σύνηθες αυτό) θα σας σημαδέψουν όσο δεν κατάφεραν τα προηγούμενα 38 χιλιόμετρα σε απίστευτο βαθμό. Και η όποια χαρά του τερματισμού ποτέ δεν θα έλθει, διότι θα πρέπει να ασχοληθείς, εάν αυτό είναι εφικτό -ποτέ δεν είναι- με το κόστος του τελευταίου χιλιομέτρου.
Είναι ένα σκληρό και αναπόφευκτο παιγνίδι της ζωής, το οποίο έχει σκοπό να σε δοκιμάσει μέχρι το τέλος. Το κόστος είναι η συντριβή σου, γίνεσαι κομμάτια, δε θέλει ερώτημα, αλλά χωρίς το βάρος των εμποδίων… θα δέσεις τα κορδόνια σου, θα περάσει ο πόνος, θα φτιάξεις τη μπλούζα σου, ενώ αποκτάς τη δυνατότητα (ή μήπως το προνόμιο), επανασύστασης του εαυτού σου και των στόχων σου.
Μη διαμαρτύρεστε για την… αδικία. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί σας, παρά μόνον ο υγιής εαυτός σας.
Και κάτι ακόμα. Το 39ο χιλιόμετρο συνήθως τυχαίνει να συμπίπτει με το πλέον δύσβατο σημείο της διαδρομής. Εκεί όπου απεγνωσμένα διψασμένος επιζητείς νερό, εκεί ακριβώς ΔΕΝ υπάρχει. Και συμβαίνουν και όλα τα προηγούμενα.
Διότι εκτός όλων των άλλων ΚΑΙ οι συνθήκες τότε δεν θα είναι οι κατάλληλες, ποτέ δεν είναι. Η ζωή όμως με αυτόν τον τρόπο έχει δομηθεί. Δεν είναι οι συνθήκες είναι η δική μας θέση/στάση έναντι των συνθηκών.
Εάν δε σας στενοχώρησα, ελπίζω τουλάχιστον να σας βοήθησα.
