Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Ένα Ζευγάρι Γάντια κι Ένας Σπασμένος Καθρέφτης

Πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα, πρέπει να ήμουν  23 έως 25 ετών και ο αδελφός μου με κάλεσε σπίτι του για μεσημεριανό γεύμα. Πώς αλλάζουν οι καιροί… Τότε ζούσε και αυτός και η γυναίκα του, ενώ τώρα δε ζει κανείς (και ειδικά η γυναίκα του έφυγε σε ηλικία μόλις 44 ετών).

Τέλος πάντως, αυτή είναι η ζωή και γι΄ αυτό να μην πολύ-μιλάμε, διότι ΑΥΤΑ είναι προβλήματα και όχι οι διάφορες άλλες ανοησίες.

Τότε, όπως και για πάρα πολλά χρόνια οδηγούσα μηχανή. Πάντα μου άρεσαν και μου αρέσουν και μόνο το τελευταίο διάστημα δεν οδηγώ δίκυκλα. Τούτο, διότι οι στενοχώριες, οι οποίες βαθμιαία και συνεχόμενα προστέθηκαν (και προστίθενται) μου αποσπούσαν την προσοχή. Μηχανή χωρίς όλες σου τις αισθήσεις διαθέσιμες ΔΕΝ οδηγείς. Εάν επανέλθω ποτέ σε μία καλύτερη κατάσταση, έστω και στα 80 μου, μία endurο “μεγάλου κυβισμού” (χα, όπως οι τρομοκράτες όταν διαφεύγουν) την αγόρασα! Στα 90 μου φυσικά θα σκεφτώ το μέλλον μου και θα φτιάξω τη ζωή μου! Λέμε τώρα!

Πολλά έγραψα για τις μηχανές. Η ημέρα της πρόσκλησης ήταν κρύα και, ως τυπικός αναβάτης είχα κράνος (πάντα, μα πάντα), κατάλληλα τζάκετ και φυσικά… γάντια! Τα τελευταία ήταν αγορασμένα από ένα ταξίδι στην τότε κομμουνιστική Βουλγαρία. Ήταν πάμφθηνα… εκεί και πραγματικά πάρα πολύ αποτελεσματικά.  Λογικόν, δεν περιμένω να αγοράσω σανδάλια θαλάσσης στη Νορβηγία, αλλά στη Βουλγαρία με το βαρύ της κρύο γούνινοι σκούφοι με προστατευτικά στα αυτιά και γάντια δεν παίζονταν!

Αλλά λίγο από τη χαρά μου για το γεύμα, λίγο από την διαδικασία “βάλε-βγάλε” τον εξοπλισμό μου κάτι μου διέφυγε. Ανέβηκα στο διαμέρισμα, το οποίο ήταν και σε κεντρικό σημείο και με κίνηση και τι ωραία, τι καλά. Αυτές οι ημέρες, οι οποίες δεν επαναλαμβάνονται ποτέ (γι΄ αυτό να χαίρεστε τις σημερινές).

Αφού τελείωσε το γεύμα κλπ κατεβαίνω να πάρω τη μηχανή μου και τότε έντρομος διαπιστώνω, πως έχασα τα γάντια μου. Όπως τα έβγαζα, συνήθως τα άφηνα στη σέλα της μηχανής και αφού τα άφησα εκεί, έκαναν φτερά, όπως ήταν εκτεθειμένα.

Αλλά όμως, τα γάντια δεν είναι πουλιά και δεν έβγαλαν ξαφνικά φτερά. Μάλλον ποντίκια ήταν, τα οποία γνώριζαν πώς να κρυφτούν. Στενοχωρημένος βάζω το χέρι μου κάτω από το ρεζερβουάρ να στρίψω έναν διακόπτη ασφαλείας, ο οποίος απομόνωνε τη βενζίνη και ιδού! Πιάνω τα… γάντια μου!

Κάποιος περαστικός κατάλαβε ότι τα ξέχασα και τα τοποθέτησε σε ένα κρυφό σημείο μεταξύ μηχανής και ρεζερβουάρ να μην φαίνονται, ώστε να τα πάρει κανείς! Ακόμα το θυμάμαι… πώς είναι δυνατόν να το ξεχάσω;

Προχθές έξω από το σπίτι κάποιος νεαρός άφησε το αυτοκίνητό του. Κατάλαβα πως θα έφευγε για διακοπές, διότι το  συνηθίζουν αυτό στη γειτονιά. Υπάρχουν θέσεις και μονοκατοικίες και νοιώθουν μία ασφάλεια. Τον είδα αλλά δεν έδωσα σημασία (γιατί άλλωστε); Χθες το πρωί κάποια στιγμή άκουσα έναν θόρυβο. Κάποιον κρότο χτυπήματος. Βγήκα αλλά δεν είδα κάτι. Αργότερα όμως, όταν χρειάστηκε πάλι να μετακινηθώ πρόσεξα πως κάποιος πέρασε και χτύπησε τον καθρέφτη του αυτοκινήτου του παιδιού (δεν τον είχε διπλώσει). Πεταμένα κάτω στο δρόμο το κέλυφος και η βάση ενώ ο καθρέφτης όλος στην αντίθετη θέση.

Μάζεψα τα δύο εξαρτήματα και τα τοποθέτησα στο παρμπρίζ κάπως να μην φαίνονται. Αλλά δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω κάτι άλλο.

Την άλλη ημέρα το πρωί (χθες δηλαδή) κοιτάζω και ΔΕΝ βλέπω τίποτα στο τζάμι του αυτοκινήτου. Άρχισα να οικτίρω τον εαυτόν μου, γιατί δεν τα φύλαξα και δεν άφησα ένα σημείωμα να το δει το παιδί και να του τα δώσω. Αλλά όπως πήγα να μετακινήσω το δικό μου αυτοκίνητο τι να δω;

Κάποιος τα πήρε και επανασυναρμολόγησε (είναι κουμπωτά αυτά) τον καθρέφτη και τον δίπλωσε, ώστε αφ΄ ενός να μην κλαπούν και αφ΄ ετέρου να μην φαίνεται καμία ζημιά…

Σκέφτομαι… Σε αυτήν την κάτω βόλτα, την οποίαν  έχει πάρει η κοινωνία μας, η οποία δεν φαίνεται να έχει σταματημό υπάρχει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένας, ο οποίος έκανε κάτι για κάποιον άλλον χωρίς καμία ανταμοιβή και χωρίς ποτέ να τον μάθει κανείς· όπως και τότε με τα γάντια μου.

Ε, λοιπόν αφού υπάρχει έστω ένας (και σίγουρα ΔΕΝ είναι ένας), τότε πραγματικά αξίζει να μένεις σταθερός στις αξίες σου και να προσπαθείς για το καλύτερο. Δεν χάθηκαν όλα.

Διότι ένας είναι πλήθος!

Σημ.: Θυμήθηκα ένα άρθρο μου με τον ομώνυμο τίτλο, “Ένας Είναι Πλήθος” από τον Μάρτιο του 2015. Δεν άλλαξαν και πολλά από τότε, αλλά ο ένας φαίνεται πως υπάρχει σταθερά!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)