Γνωρίζετε πόσοι ήταν οι κινητήριοι τροχοί στα πρώτα αυτοκίνητα; Θα σας απαντήσω: ένας! Τα πρώτα αυτοκίνητα ήταν… 1Χ4. Αντιλαμβάνεστε όμως πώς αυτό δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Ένας κινητήριος τροχός και τρεις απλά να κυλούν. Από πολλές απόψεις -όχι πως δεν λειτουργούσε- σίγουρα όμως δεν ήταν αυτό, το οποίο θα ικανοποιούσε τους μηχανικούς.
Πού ήταν το πρόβλημα; Για όσες και όσους δεν έχουν κάποιες μηχανολογικές γνώσεις ήταν στο θέμα της περιστροφής. Ο εξωτερικός τροχός (όποιος ήταν στη στροφή) έπρεπε να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση από ότι ο εσωτερικός. Είναι αυτό, το οποίο βλέπετε στους αγώνες στίβου στα 400 μ. και στις σκυταλοδρομίες, όπου κάποιοι αθλητές ξεκινούν από διαφορετικές θέσεις, φαινομενικά διαφορετικές. Διότι οι εξωτερικές τροχιές του σταδίου είναι μεγαλύτερες σε μήκος από τις εσωτερικές και αυτή η διαφορά πρέπει να καλυφθεί.
Εάν όλοι οι δρόμοι ήταν ευθείες μάλλον δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά και πάλι θα έπρεπε να ληφθεί κάποια μέριμνα στο θέμα των ροπών, αλλά μην περιπλέξω το θέμα.
Ενώ θεωρητικά θα ήταν λογικό ο κινητήριος τροχός να ενισχυθεί και να αποδίδει καλύτερα οι μηχανικοί σκέφτηκαν να δώσουν κίνηση και στον δεύτερο τροχό στον ίδιο άξονα. Αλλά για να συμβεί αυτό έπρεπε να ευρεθεί ένας τρόπος, ώστε να κινούνται με διαφορετικές στροφές, διότι όπως είπαμε ο εξωτερικός (όποιος και να ήταν ανάλογα με τη φορά της στροφής) θα έπρεπε να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση και να στρέφεται περισσότερο.
Αυτό το έλυσαν με την εφεύρεση του διαφορικού. Ένα εξαιρετικά απλό αλλά άκρως ευφυές σύστημα, το οποίο φροντίζει να ισοσταθμίζει τις διαφορές (γι΄ αυτό ονομάσθηκε και διαφορικό). Τα αυτοκίνητα εξελίχθηκαν σε 2Χ4. Στην πορεία όμως οι μηχανικοί σκέφτηκαν πως θα ήταν ακόμα καλύτερα να κινούνται και οι τέσσερεις τροχοί, οπότε αποκτήσαμε την κίνηση 4Χ4 με την προσθήκη ενός ακόμα διαφορικού στον συνδετήριο άξονα μεταξύ των άλλων δύο τροχών.
Και κάποιοι ήταν ακόμα περισσότερο απαιτητικοί και πρόσθεσαν και ένα τρίτο διαφορικό, το οποίο εξισορροπούσε τις διαφορές μεταξύ των αξόνων των τροχών (εμπρός και πίσω) και αποκτήσαμε την συμμετρική τετρακίνηση (όλα τα προηγούμενα τα περιγράφω όσο απλούστερα και συνοπτικά, ώστε να είναι κατά το δυνατόν κατανοητά).
Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά. Διότι οι άνθρωποι ακολουθούν πολλές φορές την αντίθετη φορά στη σκέψη τους. Επιμένουν στην κίνηση 1Χ4 και αδυνατούν πλήρως να σκεφτούν τον τρόπο (να εφεύρουν δηλαδή ένα διαφορικό σκέψης) και να δώσουν κίνηση και στον δεύτερο τροχό. Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για το 4Χ4 και ακόμα περισσότερο για το 4Χ4 με τρία διαφορικά.
Το ακριβώς αντίθετο. Η πορεία οδηγείται από το 1Χ4 στο… 0Χ4 και μοιραία στην πλήρη ακινησία (κοινώς τέλμα)! Και όλα αυτά, γιατί δεν σκέφτονται πώς να σχεδιάσουν ένα ανάλογο σύστημα σκέψης, όπως και το διαφορικό των αυτοκινήτων!
Τώρα για όποιο πρόβλημα ή θέμα βλέπετε μία μονοδιάστατη λύση γνωρίζετε ακριβώς τι λείπει: το διαφορικό!
