…και συνεχίζει να διδάσκει. Το ενσταντανέ προέρχεται από το αριστούργημα του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ “Le Samouraï” με πρωταγωνιστή τον Αλαίν Ντελόν. Πέραν του ότι ο Μελβίλ ήταν πραγματικά Ο κορυφαίος σκηνοθέτης (εμένα οι ταινίες του μου αρέσουν πάρα πολύ) και συνεχώς με διδάσκουν είχε την τεράστια τύχη (ισχύει και αντιστρόφως) να συνεργαστεί με τον Αλαίν Ντελόν.
Σε ολόκληρη την εν λόγω ταινία η έκφραση του Αλαίν Ντελόν, προφανώς με τις οδηγίες του Μελβίλ παρέμεινε από την αρχή έως το τέλος ολόιδια· δηλαδή δεν άλλαξε καθόλου και είναι αυτή του ενσταντανέ. Θεωρώ πως η ικανότητα ενός ηθοποιού έγκειται στην υποκριτική επίτευξη του ελάχιστου. Ο (κινηματογραφικός) ηθοποιός δεν πρέπει να κάνει ΤΙΠΟΤΑ.
Και στο αριστούργημα του Μελβίλ με το εξαιρετικό σενάριο (δικό του μαζί με τον Γκιόργκι Πελεγκρέν) έως και την τελευταία λεπτομέρεια, χωρίς τίποτα περιττό, ξετυλίγεται και η τεράστια ικανότητα του Ντελόν στο κινηματογραφικό (υποτίθεται)… τίποτα!
Ένα εκφραστικό “τίποτα”, το οποίο όμως είναι τόσο πλήρες ώστε να μην αφήνει… τίποτα ούτε να προσθέσεις ούτε να αφαιρέσεις.
Θα ήθελα να γράψω περισσότερα και για τις άλλες του ταινίες, αλλά απόψε θέλησα να παρακολουθήσω και πάλι αυτή την υπέροχη ταινία του 1967 και να μεταφερθώ νοερά στους βρεγμένους δρόμους του Παρισιού και να συναντήσω με μία φανταστική νοσταλγία τους δημιουργούς.
Και θα κλείσω με τη φράση της εισαγωγής της ταινίας:
“Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από αυτή του Σαμουράϊ, εκτός ίσως από αυτήν της τίγρης στη ζούγκλα”. –Bushido (Η Ψυχή των Σαμουράϊ), του Inazo Nitobe.
Και θα προσέθετα και του καλλιτέχνη…
