Διάβασα πως η κατοικία της σπιτονοικοκυράς της γνωστής υπόθεσης (ατελείωτο και άκρως ενοχλητικό σήριαλ) της Πάτρας εκπλειστηριάζεται. Σύμφωνοι, είναι η διαδικασία για την είσπραξη κάποιου χρέους στην τράπεζα ή όπου αλλού.
Θα ήθελα να σκεφτείτε εάν θα αγοράζατε αυτό το κτίσμα έστω με 100 ευρώ… γιατί εγώ προσωπικά ούτε με… επιδότηση δεν θα το άγγιζα. Γιατί το γράφω αυτό;
Διότι κάθε παρόμοια περίπτωση κρύβει πίσω της ένα δράμα. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, τα δράματα δεν έχουν ονόματα είναι απλά δράματα. Το αγοράζετε ΚΑΙ αυτό μαζί με το ακίνητο, μην το ξεχνάτε. Απλά αυτό το δράμα το γνωρίζετε ενώ τα άλλα θα τα… μάθετε, αφού το αγοράσετε μέσω πλειστηριασμού.
Δεν θα κρύψω τα λόγια μου. Το να εκμεταλλευτείς τον συνάνθρωπό σου στην αδυναμία του είναι καθαρή ΑΛΗΤΕΙΑ. Και εάν δεν συνέβαινε αυτό το όλο σύστημα θα είχε καταρρεύσει, κάτι, το οποίο σας πληροφορώ έχει συμβεί τουλάχιστον μία φορά στη σύγχρονη εποχή, κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης του 1929.
Πού συνέβη; Μα στο… καπιταλιστικότερο κράτος της Υφηλίου: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι κτηματίες εκείνη την περίοδο δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους και οργανώθηκαν σε επιτροπές, ώστε όποιος τολμούσε να παρουσιαστεί επέστρεφε με κτήμα μεν, αλλά και χωρίς… πόδια. Μαντέψτε ποιοι κέρδισαν. Και σκεφτείτε δεν συνέβη στο Φαρ Ουέστ (Μακρινή Δύση), αλλά στην περιοχή του… Μίντλ Ουέστ (Στη Μέση Δύση)!
Τα συνθήματά τους:
“Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι επάνω από τα νομικά δικαιώματα κι από τα δικαιώματα ιδιοκτησίας”και “Οι γυναίκες και τα παιδιά έχουν την πρώτη υποθήκη”.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάποια κράτη και συστήματα έχουν ισχυρότερες αξίες, από άλλα, τα οποία δήθεν τις υπερασπίζονται (τι μου θυμίζει αυτό, άραγε). Και σημειώστε πως κάποιες δυνάμεις δεν είναι τυχαία υπερ-δυνάμεις, κάποιοι πολύ σταθεροί πυλώνες στηρίζουν το οικοδόμημα τους. Για να είμεθα εξηγημένοι…
