Δεν γνωρίζω εάν το έχετε αντιληφθεί, αλλά αυτή την εποχή επικρατεί η δικτατορία του πλήθους. Ενός ανόητου πλήθους, το οποίο έχει αποκτήσει ισχύ μέσω του… πλήθους του! Κάποτε “ένας ήταν πλήθος”, δηλαδή η δύναμις του ενός ισοδυναμούσε με τη δύναμη του πλήθους. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, “το πλήθος είναι ένα” και είναι τόσο εύκολα διαχειρίσιμο, όπως ένας άνθρωπος.
Φαίνεται πως δεν είναι μακριά η εποχή, όπου οι αρχηγοί κρατών και όχι μόνον θα εκλέγονται από τον αριθμό των “μου αρέσει” ή των “ακολούθων” στα κοινωνικά (χμ… τι έκφραση και αυτή) δίκτυα. Είσαι ασημαντότητα ή έχεις ωραία στήθη και μία συμμετοχή σε ένα τηλεοπτικό παιγνίδι του τίποτα και έγινες διάσημη ή διάσημος· και αποκτάς “ακολούθους” (τι γελοίος και υποτιμητικός όρος και αυτός)… Ή είσαι “influencer” (δεν γνωρίζω πώς θα τον μετέφραζα ορθότερα τον όρο) και επηρεάζεις με την όποια “τιποτα-σύνη” σου πλήθη και λαούς.
Και ολόκληρο το δυναμικό πολλών ικανών ανθρώπων αναγκάζεται για λόγους επιβίωσης να υπηρετεί αυτό το πλήθος, το οποίο όσο περισσότερο αμόρφωτο παραμένει και χωρίς παιδεία, τόσο πιο εύκολα ελέγχεται. Διότι πίσω από αυτό το πλήθος υπάρχουν οι δημιουργοί του.
Οι ιδεολογίες έχουν κατακρημνισθεί από αυτό τον λόγο. Ποια ιδεολογία μπορεί να συναγωνιστεί τα “likes”; Και ποια κυβέρνηση μπορεί να εκλεγεί χωρίς… ακολούθους;
Αλλά το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Η Ρώμη βασιζόταν στον “άρτο και τα θεάματα” ενώ στο Βυζάντιο οι βένετοι και οι πράσινοι προκαλούσαν εξεγέρσεις. Προσέξτε και την εξέλιξη. Πριν από λίγες δεκαετίες το ποδόσφαιρο ασκούσε μεγαλύτερη επιρροή, (ήταν οι πρόεδροι των ομάδων) ενώ τώρα πλέον το Facebook και το Instagram αποτελούν τα νέα γήπεδα. O Άρνολντ Ρόθσταϊν, μέγας χαρτοπαίκτης των πρώτων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα και της ποτοαπαγόρευσης αμέσως αντελήφθη τις αλήθειες του νέου συστήματος δίνοντας στους ανθρώπους αυτό, το οποίο θέλουν και κατόπιν κυριαρχώντας ελέγχοντάς το.
Ουσιαστικά δεν άλλαξε κάτι. Μόνο ο αριθμός, ο οποίος απαρτίζει το πλήθος. Πού χάνει το όλον; Στο ότι το πλήθος δεν βρίσκει την ευτυχία με όλα τα προηγούμενα. Αντιθέτως βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη δυστυχία και την παράνοια και μαζί φυσικά και στα παρελκόμενά της. Και καθίσταται ακόμα ευκολότερος στόχος.
Υπάρχει ελπίς;
Ναι, υπάρχει! Διότι ο βασικός κανόνας δεν άλλαξε και εξακολουθεί να ισχύει:
Ένας είναι πλήθος! Και το πλήθος του ενός αρκεί να αλλάξει το ένα του πλήθους. Ή τουλάχιστον θέλω να το ελπίζω!
