Δεν γνωρίζω εάν αυτό είναι επιστημονική πραγματικότητα, διότι δεν είμαι βιολόγος, αλλά έχω διαβάσει πως ενώ τα έμβρυα του ανθρώπου και του χιμπατζή στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξης τους ουσιαστικά δεν διακρίνονται, στην πορεία προκύπτει μία εξαιρετικά σημαντική διαφοροποίηση:
Δεν εννοώ φυσικά, το γεγονός πως στη μία περίπτωση αναπτύσσεται ένας άνθρωπος και στην άλλη ένας χιμπατζής. Αναφέρομαι στο ζήτημα της ανάπτυξης του εγκεφάλου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δημιουργείται συνεχώς και το κρανίο ολοκληρώνεται τελευταίο (και δεν έχει κλείσει ακόμα και όταν γεννηθεί το παιδί όντας και μαλακό), ενώ στον χιμπατζή οι προτεραιότητες διαφέρουν:
Πρώτα δημιουργείται το κρανίο και κατόπιν γεμίζει με… εγκέφαλο! Για τη φύση λοιπόν είναι σημαντικότερο για τον χιμπατζή να γεννηθεί με ένα σκληρό κεφάλι απ΄ ότι με ένα μεγάλο μυαλό. Όχι όμως για τον άνθρωπο.
Αυτό και μόνο το γεγονός, το οποίο ακόμα και εάν δεν είναι και εντελώς ακριβές (αν και το διάβασα σε πολύ σοβαρό έντυπο) μου αρέσει πολύ και αν μη τι άλλο μου δείχνει το δρόμο για το συμπέρασμα του άρθρου. Ο φοβερός περιορισμός της σκέψης των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο και η… ανάγκη πλέον να είσαι, αυτό, το οποίο τόσο εύστοχα ονομάζουμε… “ξεροκέφαλος” (δεν είναι τυχαίος ο όρος) οδηγεί σε μία αντίστροφη εξελικτική πορεία την ανθρωπότητα. Διότι από κάθε άποψη, όταν ξεκινάς να σχεδιάζεις το όριο έχεις ήδη θέσει τους περιορισμούς σου· και εάν το πράξεις αυτό με το μυαλό σου θέτεις και το όριο της διανοίας σου.
Εάν οι χιμπατζήδες αντιληφθούν με τον περιορισμένο εγκέφαλό τους, πως σκληρά κρανία έχουν ΚΑΙ οι άνθρωποι, πιθανόν να αρχίσουν να αντιστρέφουν και αυτοί τη διαδικασία. Θεωρητικό, αλλά όχι απίθανο, εάν ισχύει κάποια θεωρία εξέλιξης.
Ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι ο συναγωνισμός μας με τους χιμπατζήδες. Ζητούμενο είναι η διεύρυνση των ορίων της σκέψης και της διανοίας μας. Κάθε φορά λοιπόν κατά την οποίαν θέτουμε έναν περιορισμό και αγκιστρωνόμαστε σε μία ιδέα διαπράττουμε σοβαρότατο σφάλμα εξέλιξης, καθαρά αντίθετο ως προς τη φύση μας. Δημιουργούμε το σκληρό περίβλημα του κρανίου μας και δεν του επιτρέπουμε να δεχθεί περισσότερο εγκέφαλο.
Και αυτό τιμωρείται από τη φύση…
Ας αφήσουμε τις μπανάνες για τους αγαπητούς και συμπαθέστατους χιμπατζήδες και ας προχωρήσουμε λίγο περισσότερο. Οι Μπανανίες όμως (και όχι μπανανιές) δυστυχώς πληθαίνουν. Πηγαίνω να σκαρφαλώσω στο κλαδί μου τώρα.
