Είναι φοβερό να είσαι αρκετά νέος, να έχεις καταλάβει ηγετικό αξίωμα με απόλυτη εξουσία στα χέρια σου και κατόπιν να μην… το έχεις! Ο Κόσμος μας αρχίζει να αποκτά έναν σημαντικό –τηρουμένων αναλογιών- νέων –ηλικιακά εννοώ όχι στο μυαλό- ανθρώπων, οι οποίοι κατέλαβαν με κάποιον τρόπο την εξουσία –ήταν και παραμένουν ασήμαντοι από κάθε άποψη ως προσωπικότητες- και κατόπιν την… έχασαν.
Μία νέα μορφή κατάθλιψης, ακραίας μορφής αρχίζει να εμφανίζεται. Το σύνδρομο “μανιοκαταθλιπτικής καταδίωξης της εξουσίας” (προφανώς ο ορισμός είναι δικός μου και δεν… υπάρχει… ακόμα)!
Αφορμή για τα προηγούμενα μου ενέπνευσαν οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας Ντέιβιντ Κάμερον, του οποίου το όνομα στοιχηματίζω πως δεν θυμάται το 75% των Άγγλων αν και ήταν επί 6 έτη πρωθυπουργός τους! Για τους άλλους εκτός Αγγλίας ούτε λόγος να γίνεται! Και οι εν λόγω δηλώσεις αφορούσαν τα… απομνημονεύματά του! Προσέξτε! 53 ετών μόλις και γράφει… απομνημονεύματα!
Και το χειρότερο;
Όλοι αυτοί της συνομοταξίας των πρώην προέδρων και πρωθυπουργών δεν είχαν καν την τύχη να ηγηθούν ενός νικηφόρου… πολέμου, μίας παγκόσμιας κρίσης, κάτι τέλος πάντων, το οποίο να τους συνοδεύει στις αναμνήσεις τους για το υπόλοιπο μοναχικό κομμάτι της ζωής τους. Απλοί διεκπεραιωτές εγγράφων ήταν τελικά… που δεν έγραψαν και οι ίδιοι και με ανύπαρκτο έργο.
Κι όμως τώρα έχουν άλλη μια ζωή εμπρός τους. Αλλά πώς να ζήσεις όταν στα 40 σου ήσουν Πρόεδρος του ισχυρότερου κράτους και μετά… πρώην Πρόεδρος; Και ξέρετε. Η εξουσία όταν την απωλέσεις είναι σαν να μην την είχες ποτέ σου. Εκ των υστέρων δεν έχει καμία δύναμη πέραν του τίτλου της. Αντιθέτως! Το μόνο, το οποίο πραγματικά σου μένει είναι οι εχθροί, τους οποίους απέκτησες κατά τη διάρκεια της εξουσίας σου. Και εάν καταφέρεις να σε μισεί το 60-50% των ψηφοφόρων γίνεσαι πρόεδρος ή πρωθυπουργός (είναι σημαντική λεπτομέρεια αυτή), μόλις όμως πάψεις να είσαι είναι το μόνο, το οποίο σου απομένει και είναι και… αληθινό! Συνήθως οι “φίλοι”, αφού απωλέσεις την εξουσία, ως δια μαγείας μετατρέπονται σε αόρατους ανθρώπους. Αντιθέτως από τους εχθρούς, οι οποίοι επίσης ως δια μαγείας… αποκτούν σάρκα και οστά (όταν βεβαίως ασχολούνται μαζί σου, διότι υπάρχει και η άκρως βασανιστική εκδοχή της απόλυτης αγνόησης).
Το νέο αυτό κλαμπ εμπεριέχει τέλος και την λέξη αποτυχία, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Διότι στοιχηματίζω και πάλι το κεφάλι μου πως την ακριβώς επομένη της απωλείας της εξουσίας σου, αναρωτιέσαι γιατί ΔΕΝ έκανες όλα αυτά, τα οποία είτε ονειρευόσουν (λέμε τώρα) είτε πίστευες πως θα κάνεις και θα ηγηθείς του πλανήτη… Και σίγουρα οικτίρεις τον εαυτό σου γιατί δεν έστειλες στο…. απόσπασμα, όσους τώρα έχουν αυτοί καταλάβει τη θέση σου. Γιατί ΔΕΝ τα έκανες όταν μπορούσες;
Και η γλυκιά Μαλβίνα Κάραλη καλά το είχε εκφράσει για τους άνδρες τότε (όπως είναι ο τίτλος του άρθρου) και τον χρησιμοποιώ ελπίζω με την άδειά της από το υπερ-πέραν. Θα τον τροποποιούσα όμως στην περίπτωσή μας:
Εξουσία που δεν έχεις τώρα, ποτέ σου δεν την είχες!
