(Το άρθρο ΔΕΝ είναι για την ταινία)
Απόψε και χθες σε δύο δόσεις παρακολούθησα την κινηματογραφική ταινία “Άγριες Χήνες”. Μία ταινία του 1978 με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον, Ρότζερ Μουρ και Ρίτσαρντ Χάρις. Την περίοδο εκείνη γυρίστηκαν αρκετές ταινίες με αυτό το στυλ. Με σπουδαία ονόματα, εντυπωσιακές παραγωγές και πολεμικά σενάρια.
Η ταινία μου άρεσε διότι έχει έναν μύθο. Μάλλον μου άρεσε γιατί ήθελα να την παρακολουθήσω! Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον είναι ένας κορυφαίος ηθοποιός και χαίρομαι και μόνο να τον βλέπω…
Αλλά το θέμα, το οποίο με ωθεί να γράψω το άρθρο είναι οι μισθοφόροι. Προσέξτε! Ένας μισθοφόρος πληρώνεται θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του και την σωματική του ακεραιότητα. Δεν είναι ένας απλό υπάλληλος. Πηγαίνει να πολεμήσει. Βεβαίως αυτή η μορφή εργασίας δεν έχει κανένα κοινό με οποιαδήποτε άλλη.
Σίγουρα επικρατεί μία ιδιαίτερη ψυχολογία σε έναν μισθοφόρο. Από το τελευταίο ρεμάλι έως τον απόλυτα απελπισμένο σαν μία μορφή αίτησης αυτοκτονίας.
Επίσης σίγουρα η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον κινηματογραφικό μύθο.
Αλλά ας δούμε και μία άλλη διάσταση. Η Λεγεών των Ξένων ήταν μία ευφυέστατη κίνηση για την Γαλλία αν και άκρως επώδυνη και επικίνδυνη εφεύρεση για τους λεγεωνάριους. Πέντε χρόνια στην λεγεώνα και μπορούσες να ξεπλύνεις το όποιο παρελθόν σου. Να ξαναγεννηθείς με άλλο όνομα, λευκό ποινικό μητρώο και νέα εθνικότητα (τη Γαλλική)…
Εάν υπήρχε φαντασία στην πολιτική θα ήταν ωραίο να βλέπαμε στην Ελλάδα την Λεγεώνα των Χρεωμένων! 5 έτη στρατιωτικής υπηρεσίας και όλα τα χρέη σου παντού διαγραμμένα!
Αλλά με επιχειρήσεις όχι στην… Αττική, αντιθέτως με επεμβάσεις όπου θα είχε ενδιαφέρον. Η Ελλάδα ποτέ δεν απέκτησε αυτή τη μορφή στρατιωτικής κουλτούρας. Χώρες μς παρελθόν αποικιοκρατίας όμως την είχαν. Μάλιστα είναι χαρακτηριστική η (μικρή) σύγχρονη Πορτογαλία με την εμπλοκή της στην Αφρική. Και η ανήσυχη Κούβα του Κάστρο επίσης.
Η ηθική της Λεγεώνας των Ξένων είναι ένα θέμα. Η ηθική της Λεγεώνας των Χρεωμένων στην Ελλάδα θα ήταν ακόμα σοβαρότερο θέμα. Διότι θα συναρτάτο μία προσωπική οικονομική κατάσταση με μία άκρως επικίνδυνη αποστολή.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα, το οποίο πολλοί δεν κατανοούν.
Πάρα πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν την δράση και τον κίνδυνο. Και οι χρεωμένοι σε έναν βαθμό έχουν αυτήν την νοοτροπία. Ίσως αυτό να αποτελούσε μία μορφή αναγέννησης.
Εάν είχα την δυνατότητα προσωπικά θα δημιουργούσε μία λεγεώνα αυτής της μορφής. Και σίγουρα θα προτιμούσα τη ζωή μιας ελεύθερης άγριας χήνας στην επικίνδυνη φύση παρά μιας φοβισμένης πειθήνιας κότας σε ένα ασφαλές (;) κλουβί!
Σημ. Αυτό το θέμα το επανέφερα στη μνήμη μου με αφορμή την ταινία. Με τον πατέρα μου είχαμε εντελώς κοινή άποψη και θέση περί των στρατιωτικών επεμβάσεων. Τότε δεν υπήρχε το θέμα των χρεωμένων. Υπήρχε μόνο το θέμα των τυχοδιωκτών. Αλλά και αυτή είναι μία μορφή αξιοποίησης ενός λανθάνοντος, αλλά υπαρκτού δυναμισμού. Προφανώς σε απόλυτα εθελοντική βάση.
Σκεφτείτε διπλά πριν εκφράσετε απέχθεια για τις παραπάνω σκέψεις… και μην ξεχνάτε πως στην αρχαία Ελλάδα ο… θεσμός είχε σπουδαία επιτυχία. Και αρχίστε να σκέφτεστε και με άλλους τρόπους. Ζείτε ήδη τα θλιβερά αποτελέσματα των ΜΗ άλλων τρόπων!
