Προχθές στην Πολεοδομία συνειδητοποίησα κάτι, το οποίο γνώριζα για την Ανθρώπινη Γνώση, αλλά δεν το είχα συνδυάσει…. Στην Υπηρεσία αυτή προ κρίσης ήταν περίπου 50 άτομα. Τώρα είναι δεν είναι 10 και με μικρή εμπειρία, η οποία μάλιστα δεν έχει και πολλές ελπίδες να πλουτίσει με τον μικρό αριθμό οικοδ. αδειών, οι οποίες εκδίδονται… Το ίδιο σε έναν βαθμό και σε ασυγκρίτως μεγαλύτερη κλίμακα έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν, κυρίως μετά από πολέμους (το έχω διαπιστώσει διότι έχω πολλά βιβλία προ του 1914 και του 1939 και τα οποία νομίζεις πως έχουν γραφεί το …2044! (δεν είναι τυπογραφικό λάθος). Αλλά μήπως και η παρούσα κρίση δεν είναι ένας αναίμακτος πόλεμος; Συνεπώς υπάρχουν δύο εκδοχές: μία καλή και μία… καλή! Η πρώτη έχει να κάνει με το ότι περίπου “μηδενίζονται” ή χάνονται πάρα πολλά πράγματα. Ξαφνικά τερματίζεται ο ο βίος σε κάποιες διαδικασίες και δεν ανανεώνεται… Η δεύτερη είναι ακριβώς η …ίδια με την πρώτη. Επειδή συμβαίνει αυτό ανοίγονται νέοι δρόμοι, δημιουργούνται απίστευτα πολλές ευκαιρίες και απεριόριστο πεδίο δράσης. Νομίζω πως θα πρέπει να είναι κάποιος ιδιαίτερα ευτυχής ευρισκόμενος εδώ υπό αυτές τις συνθήκες… και παρακαλώ μην ακούσω λέξη με το εάν νομίζετε πως έχω “εξασφαλισμένα” τα νώτα μου ή τα γράφω “εκ του ασφαλούς”… Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν βλέποντας το άγαλμα του Κωστή Παλαμά στα Υψηλά Αλώνια στην Πάτρα και τα χαραγμένα λόγια στη βάση του σας τα αφιερώνω… (απογευματινή φωτογραφία με αυτόν τον “μουντό” καιρό)…
